xx

Spotkałam go, obiecując sobie lata temu, że nigdy więcej nie będę kochać. On sprowadza mnie do przeszłości, do czasów gdzie litość, miłość nie miały sensu, gdzie poniżenie, brak szacunku były moją duszą, ciałem. Jego czarne oczy, długie rzęsy wpatrują się we mnie niczym nieodkryta ziemia, coś intrygującego, nieznanego. Uśmiecham się, wiedząc co czai się w jego wnętrzu. Patrzę na siebie, czuje że nie jestem kobietą, raczej marionetką która podporządkowała się wszystkim. Poniżana, wykorzystana do wyższych celów. Gra się zaczyna, wpatruje się w niego swoimi zielonymi oczyma i udaje obojętną. Po co komu kobieta która zostawi Cię bez pożegnania, kobieta która ukradkiem wychodzi z sypialni mężczyzny. Pragnę go, tu i teraz, widzę że odda mi całego siebie, jego oczy płoną, czuje się znów pożądaną. W obliczu klęski życiowej, nic nie zdoła mnie zaskoczyć. Zabija mnie pustka, brak motywacji, brak czułości, brak Ciebie. Staje się oziębła, nerwowa wręcz agresywna do tłumu ludzi. Zamykam się na ludzkie słowa, gesty, uśmiechy. Tylko Ty potrafisz ocalić to, co po mnie pozostało.