2012.11.26, przed świtem

Nie zapisuję tych chwil. A mimo to potrafię wyliczyć każdą z nich. Wyszczególnić każdy moment. Na nowo się zakochać. Trwać tak. Zgubić zegary. Płakać, że znowu muszę wrócić.
Właściwie to stąd wiem, że jeszcze nigdy się tak nie czułam. Za każdym razem kiedy mamy się spotkać (tu muszę wyjaśnić, że dzieli nas pewna odległość. W dobie gdzie ma się samochód, pracę, to wcale nie problem. Ale my - studenci - nie mamy takich luksusów) układamy jakieś grafiki. Rozplanowujemy swoje zajęcia i obowiązki tak, by móc nawzajem naładować sobie baterię i od nowa tęsknić.
To zawsze mnie dobija. Kiedy zbliża się godzina, w której każde jedzie w swoją stronę. Pamiętam. Obudziłam się wtedy i wiedziałam. Zaraz będę się pakować. Zaraz zniknę. Zaraz to wszystko zostawię za sobą. To był najgorszy moment. Każde zaraz rozsypywało się we mnie, zabierając resztki siły, by powstrzymać ten potok w oczach. Albo wtedy gdy piliśmy wino. Też nie potrafiłam powstrzymać łez. Albo i teraz, kiedy to piszę. Po prostu nie umiem inaczej.
Byliśmy raz w kinie. To dość niefortunne zdanie, bo do kina chodzimy ciągle. Ale byliśmy raz w kinie, na jakimś filmie o bliżej niepamiętnym tytule, i był wtedy taki moment. Spojrzałam mu w oczy. Do dziś nie wiem jak opisać te parę sekund, które sprawiły, że tam w środku wszystko... Każda tkanka, żyła, komórka, przedsionek, milimetr skóry, język, ślina, ząb, kończyna, paznokieć rozszerzyły się, bo dosłownie zatonęłam w tym spojrzeniu. (Proszę, nie każ mi kiedyś musieć o tym zapomnieć.)
Lubię zamykać oczy. Układać się w łóżku. Myślami być przy nim. Udawać, że siedzi za mną i obserwuje, co znowu piszę. Uwielbiam wracać do tamtego parku. Do tej symboliki pierwszego pocałunku, do ciepła dłoni, do jesieni, do rodziny, która emanuje szczęściem, do obietnicy, że i ja kiedyś będę częścią takiej gromady. Ubóstwiam jego uśmiech i te wszystkie zmarszczki, które pojawiają się na jego twarzy. I bródkę. I to spojrzenie. I jak gra na gitarze, chociaż ciągle unika jednoosobowego koncertu.
Byłam wtedy po pierwszej zmianie. Strasznie zmęczona położyłam się spać. I odsypiałam poprzedni dzień dość długo. Zdążył już wstać, pomóc mamie, i pobrzdąkać w kącie, byleby nie chodzić po pokoju i mnie nie obudzić. Wiesz? Leżałam wtedy w łóżku i słuchałam.
Ostatnio dostałam list. Taki prawdziwy. Pisany piórem. Ale o tym nie umiem mówić. Umiem milczeć. Jak bardzo. I że w ogóle. Dostałam też książkę, którą popisał. Celowo oczywiście. Kiedy ją czytałam najwięcej czasu schodziło mi na wpatrywanie się w te litery. W znaczenie tych liter. W zdania. W uczucie.
Budzę się i zasypiam. Wstaję. Pracuję. Dzień w dzień przemierzam drogę, która doprowadza mnie do frustracji. Ten sam bus. To samo biuro. Ta sama praca. Ciągle na wczoraj. I żadnego dziękuję. Do tego studia. Projekt za projektem. Termin goni termin. I on. Tak po prostu - w tym wstawaniu przed trzecią rano, w każdą nockę kiedy ja zaczynam życie, a on zaczyna swój błogi sen, w każdy weekend, który nie należy do nas, bo to studia, to próba, to jeszcze coś innego - jest. Po prostu jest.