Są takie dni, takie chwile, kiedy trzeba "zatrzymać czas". Dziś poszłam na długi spacer. Samotnie. Kiedy przyglądałam się ciepłym brązom jesieni, kiedy stanęłam oczarowana bezkresem mlecznobiałego nieba, kiedy wdychałam powoli, całą sobą, zapach liści i mokrej ziemi, kiedy rozkoszowałam się tym, że WIDZĘ, CZUJĘ, że po prostu JESTEM, nagle - niespodziewanie - przeszyła mnie jakaś nieokreślona, bolesna tęsknota. Tęsknota za PIĘKNEM. I wtedy uświadomiłam sobie, że każda tęsknota za pięknem, to tęsknota za Bogiem... Piękno mówi mi o Bogu, piękno przyzywa ku Bogu. Ta tęsknota jest "mową" Boga; tęsknota ta pozwala mi odkryć marzenie Boga o mnie...: On chce, bym wnosiła piękno do świata, On chce, bym wnosiła piękno w życie innych ludzi... Moje powołanie - to powołanie do błogosławienia, do miłości, do piękna...