22³⁰

przyszły do mnie o 22:30

nie zapraszałam
to późna godzina na odwiedziny, a nawet jeśli miałoby to być spotkanie z tych krótkich, zupełnie niespodziewanych, na moment, ja doskonale wiem - by zostawić we mnie nieład wystarczy im ta mała chwila.

tak więc przyszły o 22:30, przyszły niechciane.
to mało uprzejme z mojej strony, ale nigdy ich nie witam, jednak gdy stają przede mną przyglądam się im, patrzę im w oczy prowokując.
wtedy dłonie zaczynają drżeć, do oczu napływają lzy a policzki czerwienieją, jakbym stanęła zbyt blisko pażącego ogniska, a dym bezlitośnie zahaczał swą ostrością o wrażliwe źrenice.
gdy czuję, że złego jest już we mnie wystarczająco dużo, wtedy z ogromnym opóźnieniem dostrzegam wypalone w samym środku mojej duszy maleńkie dziury, przez które cała pewność siebie, poczucie ważności, szczęście, zadowolenie, wszystko to co skrzętnie zbierałam do kosza swojego wnętrza, ulatuje. znika w połmroku, delikatnie rozmywa się nad moją głową.
wzrok mój mętnieje, a kąciki ust stają się cięższe niż zwykle.

przyszły do mnie o 22:30. przyszły wszystkie złe myśli
i dziś znów nie zawiodą
znów zostaną na dłużej, bo nie potrafię ich witać, i nadal nie nauczyłam się ich żegnać