7 lipca 2004 roku, godz. 18:33

Moment przebudzenia mój organizm zaplanował dziś sobie na godzinę dziesiątą. Chciałbym móc wstawać bez problemu o piątej rano - sądzę, że wtedy dzień wydawałby mi się dłuższy, mógłbym więcej zrobić. Chociaż nie wiem, czy po prostu nie miałbym więcej czasu na nie robienie niczego. A tyle przydało by się, żebym zrobił. Z drugiej strony mam wakacje przecież...

Jak to mawia mój przyjaciel z dzieciństwa, Kubuś Puchatek: żeby mi się chciało tak, jak mi się nie chce! Nie sądziłem, że już w trzecim dniu tego dziennika wyjdzie na jaw to, iż jestem leniuszkiem (uważni czytelnicy zrozumieli to już po przeczytaniu pierwszego akapitu w dniu pierwszym). Mówią, że lenistwo dźwignią postępu. Wszak leniuszkowie myślą jak robić, żeby się nie narobić. Jednak ja sądzę, iż leniuszkowie wymyślili sobie taką historyjkę, aby tłumaczyć swoje grzeszki. No, kończę już z tymi zdrobnieniami i traktowaniem siebie ulgowo. Najwyższy czas wziąć się do roboty - już od jutra... Co masz zrobić jutro, zrób pojutrze - będziesz miał dwa dni wolnego!
Naprawdę nie wiem, dlaczego tylko takie rozleniwiające myśli przychodzą mi do głowy...

Może gdyby otoczyło mnie grono rozentuzjazmowanych cheerleaderek, głośno skandujących moje imię, miałbym więcej werwy i zapału? Oj, miałbym...

Dziś znów przy pomocy roweru pojawiłem się na uczelni. Mam wrażenie, że częściej tam bywam teraz, kiedy skończył się rok akademicki niż właśnie w czasie nauki. O piętnastej ponownie wsiadłem na rower i wróciłem do domu. Drogę miałem krętą i bezowocną, bo nic mi z tego kręcenia nie wyszło. A kręciłem się, ponieważ chciałem zorientować się, gdzie jest Smolańska 3. Pod tym adresem mieści się biuro zatrudniające studentów. Jutro planuję tam pojechać tramwajem, a dzisiejsza rowerowa wyprawa miała mi oszczędzić błądzenia. Dojechałem do miejsca, gdzie myślałem, że jest owa ulica, jednak - niestety - tam jej nie było. Straciłem punkt zaczepienia i wróciłem do domu.

Zakończę na razie pisanie i wyruszę w podróż do Brata na Warszewo.

Późnym wieczorem: nareszcie dojechałem. Przyznam się, że nie jest łatwo wjechać rowerem na Wzgórza Warszewskie...

Na miejscu przywitał mnie Kazan, wesoły husky. Ale - też napisałem, jakby widział ktoś husky'ego, który nie byłby wesoły. Co w ogóle mogę napisać o tej rasie na podstawie obserwacji jednego egzemplarza?

Husky to pies, którego nie pokochasz, jeżeli nie zaakceptujesz jego niezależności. Jeśli jest to twój pierwszy podopieczny, albo jeżeli nie jesteś osobą cierpliwą, możesz mieć z nim poważne problemy (przynajmniej na początku). W dodatku musisz wiedzieć, że on będzie miał wtedy problemy z tobą.

To psy niezwykle przyjazne, nawet włamywaczowi gotowe są podać ciasteczka i herbatę (no, może z ciasteczkami przesadziłem - Kazan z chęcią pochłonąłby je sam). Podobno husky nie szczekają, chociaż tego nie mogę potwierdzić z własnego doświadczenia, gdyż Kazan jest w tym wypadku ewenementem.

Na koniec rzecz, która głównie rzuca się w oczy - ich urok osobisty. Obok husky'ego nie da się przejść obojętnie. Albo czuje się respekt przed tą rasą, albo jest się w niej po uszy zakochanym. Na początku nie mogłem przyzwyczaić się do psa o lodowato niebieskich oczach, jednak teraz nie wyobrażam sobie, żeby Kazan spojrzał na mnie innym niż tym swoim zimnym wzrokiem. Nie polecam mu więc soczewek zmieniających kolor oczu.

Aczkolwiek husky nie jest moim wymarzonym psem, dzięki Kazanowi mam w swojej pamięci niezatarte wspomnienia, a jak wiadomo, to wspomnienia są tymi skarbami, z których nijak nie można ograbić człowieka.

Sidzimy teraz z hasiorem sami w domu. Brother ze swoją Narzeczoną nocują w mieszkaniu Jej rodziców, którzy wyjechali i zostawili tam psa, Aresa. Dobrze, że wziąłem ze sobą "Draculę". Cofnę się jeszcze na moment do XIX wieku i położę się spać. Dopisek ten sporządziłem na skrawkach kartek, które znalazłem w swoim plecaku. Co chwilę zimnym nosem poszturchiwał mnie Kazan, który akurat teraz ułożył się na podłodze i chyba zasnął...

Dobranoc.