10.03.2020r.(wtorek)

W pół drogi do wzniesienia postanawiamy odwrócić się aby popatrzeć na panoramę Żywiecczyzny, na Beskid Żywiecki i to co natura namalowała na nieboskłonie. Na wprost nas mienią się wielobarwnością dachy zabudowań Wieprza, Brzuśnika i Bystrej. Za nimi pierwsze pasmo gór. Wydaje się być czarną jednolitą skałą, ale tak nie jest. Czerń, to intensywna zieleń lasów, którymi porosłe są zbocza. Pomiędzy nimi widać szarość, czyli trawiaste hale, które o tej porze roku są pełne suchych traw. One decydują o ich teraźniejszej barwie. Kolejnym segmentem krajobrazu jest wyższe pasmo Beskidów. Być może, że oglądamy tak zwany Beskid Makowski, ale dokładnie nie jestem pewien. Jest odleglejsze i ciemną bardzo szarością. Szczyty są delikatnie zarysowane, jak większość w Beskidach. Po prostu stare to góry i w wyniku milionów lat wiatry i inne czynniki atmosferyczne wygładziły ich hardość, a zyskały bardzo na majestacie,jak starsze osoby od których oczekuje się wiedzy i życiowej mądrości. Następnym piętrem roztaczającego się przed nami widoku jest jednolita warstwa chmur, która unosi się nad wyższymi szczytami tej części Beskidów. Jakby fiolet przemieszał z lazurowym błękitem Niebiański Artysta. I tak chwilę. Równo pociągnął pędzlem nad szczytami, a potem w cudowny sposób rozwarstwił, zostawiając kreskę przechodzącą w kierunku północnym w przeciągły równoramienny trójkąt. Potem znowu partia błękitu zmieszanego z fioletem, który gdzieś w wyższych partiach rozpada się na pojedyncze obłoki, z których kilka przybrało kształty frunących ptaków z szeroko rozpostartymi skrzydłami, jakby radośnie szybującymi właśnie w naszym kierunku. Pośród tych ptaków odnajdujemy ogromną niespodziankę. To bieluśki okrąg pełni księżyca, która też zmierza na zachód, a w efekcie oddala się od gór i goniących go chmur. A te ptaki z chmur? A one fruną już po niebiańskim lazurowym błękicie nieba. Jest naprawdę pięknie. Zastanawiam się nad tym i stwierdzam, że jesteśmy w najwspanialszej galerii obrazów. Kurcze.Tak niewielu ludzi zdaje sobie z tego sprawę co dzieje się wokół nich i jakie to wszystko jest wspaniałe.

Dlatego na koniec dodam jeszcze jedno spojrzenie za siebie. Kiedy tak staliśmy, to oczywiście oczami ogarnialiśmy całą przestrzeń, która została za nami. Oczywiście, że spojrzałem ciut w lewo na północny wschód i oczywiście, że patrzyliśmy zachwyceni na Grojec. Ale wpierw pod stopami i jakąś odległość przed nami mieliśmy łąkę ze suchych teraz jesiennych traw i już trochę przebijających się przez nie zielonych źdźbeł. Dalej były pola na przemian zarośnięte tarniną i trawami. Ta część wzniesienia nie jest uprawiana, stąd też od czasu do czasu widzimy sarny i słyszymy nawoływania bażantów. Pisałem to już wielokrotnie, że młodzi ludzie, kiedy zaczęli odchodzić z tej ziemi ich rodzice i dziadowie - pokolenie wojen i głodu, to przestali uprawiać ojcowizny i po prostu od lat dziewięćdziesiątych zarosły one. Młodzi utrzymują się inaczej. Jestem trochę utopistą. Zdaje sobie sprawę, że trudno będzie, aby tutaj powróciło rolnictwo. Raczej zbiegiem lat te wzniesienia zostaną zapełnione domami mieszkalnymi. A mi się marzy taka chyba utopia, aby po tych halach wędrowały stada owiec, kóz i bydła. Wręcz chciałbym, aby państwo dopłacało pasjonatom, którzy chcieliby trudnić się wypasem owiec, kóz i bydła i aby na polskich stołach codziennie gościły te cudne smakowitości jakimi są sery owcze i kozie oraz od krów z naturalnego wypasu. Dalej widoczny jest Grojec, ale wiemy, że tarnina i inne chaszcze przysłaniają cudowną dolinę rzeki Soły. Grojec o tej porze jest kilkugarbną plamą na widnokręgu. Ciemną, bo porośniętą drzewami, ale widać na nim jaśniejsze wstęgi, to miejsca gdzie są łąki. Burmistrz Szlagor miał taki pomysł, aby na Grojcu pasło się stado owiec, ale jednak na razie ten plan nie został zrealizowany, a byłaby to niewątpliwie wielka atrakcja turystyczna. Zza południowej części Grojca wystają wierzchołki kolejnych gór. Nad samym Grojcem chmury mają kolor wrzosowy, a potem wyżej są bardzo jasnym błękitem. Jakby w niebieskość wmieszane zostało właśnie owcze mleko. Potem chmury były ciemnym bardzo fioletem, ale poukładały się tak jak Góry Stołowe w Sudetach, a więc jakby leżał kamień na kamieniu, warstwa na warstwie, której talie rzeźbiły miliardy lat wiatrów, wody oraz drobin pyłów. Dodatkowo ułożyły się w łuk skierowany na północ. Dookoła nich z północy i południa oceany lazuru.