comment allez-vous?

Pewnie nie spodziewałeś się tego, że napiszę. Nie martw się, ja też. Nawet teraz nie wiem czy dobrze robię. Nie wiem jak na to zareagujesz. Szczerze się przyznam, że też bym nie wiedziała... Ale do sedna. Właśnie, gdzie jest to sedno? Czy to jest ciągłe myślenie o Tobie? Może codzienne wypatrywanie Twojej twarzy na ulicy, choć i tak wiem, że jej nie spotkam? Ciągłe zastanawianie się co robisz, z kim się spotykasz, co jesz na śniadanie? Ciągła nadzieja na to, że chociaż w snach Cię zobaczę? Spotykam Cię wtedy, kiedy już o Tobie tak nałogowo nie myślę. Wtedy wszystko powraca jak bumerang. Kiedy o Tobie nie myślę, mam wrażenie jakbym Cię zdradzała...chociaż nigdy razem nie byliśmy. Jestem tchórzem, bo nie potrafię walczyć o swoje marzenia. Nie potrafię mówić o swoich uczuciach. Boję się ich. Boję się, że kiedy ujrzą światło dzienne, zniknie w nich całe piękno, cała magia...
Chcę, żebyś wiedział, że Cię lubię. Bardzo. Bardziej niż powinnam.

Mogłabym nacisnąć Enter, ale przecież tego nie zrobię. Mogłabym też pójść do Ciebie, powiedzieć Ci to wszystko prosto w oczy, o barwie czekolady. Wiesz? Lubię czekoladę. Bardzo, bardziej niż powinnam.

Mogłabym. Ale jak mam niby to zrobić, jak nawet nie mogę napisać "co u Ciebie?", no jak?