Spostrzeżenia 2

Przysłoniłem nieco okna, zasłonkami pamiętającymi czasy... nieistotny aspekt podróży, skupiłem się na sprawach istotniejszych, kształtujących mój los, na jutrzejszym „być albo nie być” mojej kariery.
Wstałem jeszcze na chwilkę, by zwiększyć natężenie światła, nadać mu odpowiedni kierunek i zacząłem pracę.
Piszę, zatem jestem pisarzem, jest to moje główne źródło przychodów, moja pasja, pisząc czuję to, czuję energię płynącą od palców u stóp, aż po włosy jeżące się z zachwytu na czubku nieco przerzedzonej wiekiem czupryny.
Mówię, zatem jestem mówcą, jest to dodatkowe źródło przychodów, ścieżka obrana kilkanaście lat wcześniej, by ukształtować swoją pewność siebie, by — co ważniejsze — pomagać innym w kształtowaniu własnego Ja, budowaniu wieżowców własnej wiary.
Mówią, że egoizm bratem altruizmu, kiedyś głosząc hasła mniej przyziemne, ufałem, że jest inaczej, dziś wiem, że na ścieżkę, którą kroczę, pchnęli mnie oboje. Dziś, starszym o kilkanaście lat, wiem, że dzieci nie należy faworyzować, wiem, czym jest rodzicielstwo, dlatego nie zamierzam snuć swoich osądów... snuć...
Snując się pociągiem gdzieś między połaciami czerwieniącego się nieba, okalającego moją wędrówkę, mogąc sięgnąć wzrokiem aż po horyzont, tętniąc w głowie odgłosami szyn, rozumiałem, że to mój wybór, że musiałem go podjąć, że tym jest właśnie dorosłość — podejmowaniem rękawic, w myśl piosenki zanuciłem sobie początek It's a final countdown, tu ru ru ru, tu ru ru tu tu...
...Na jakiś czas musiało zmorzyć mnie generalne zmęczenie, za oknem rozlała się po niebie noc w kolorze mixu czarnego espresso z granatowym atramentem.
Korzystając z głębokiej samotności przedziału, nie elegancko ziewam, przecieram twarz dłońmi i przeczesuję do tyłu włosy, równocześnie odchylając do tyłu głowę i znów — szeroko otwierając usta — ziewając.
Czas wrócić do generalnego zadania, czas na być albo nie być tej historii...