12.12.2016r.

Czasem człowieka licho kusi i co najgorsze podkusi. Tak i się stało - zmyleni reklamami i omamieni pozytywnymi ocenami rodziny i znajomych poszliśmy na trzecią odsłonę Brygidy Dżons. To taki film, co się wychodzi z kina i nie wie się o czym on był. Straszliwie infantylne kino kobiece, obliczone na gospodynie domowe i odmóżdżone singielki. I ta gloryfikacja rozbuchania seksualnego oraz promocja LBGT. Aleśmy dali się nabrać! Brrrr! Niesmak po piątkowym wieczorze utrzymywał się w nas przez cały łikend i raz po raz były nawroty pretensji do samego siebie.

W niedzielę poszliśmy do kościoła. Najciekawsze to było to, że w jednym z ogródków dojrzeliśmy kwitnącego pierwiosnka, a w innym znakomicie kwitną wielokolorowe krzaczki bratków, które znakomicie wytrzymują dotychczasowe spadki temperatury - może temu, że towarzyszyły im opady śniegu, które dawały ich kwiatom ochronną kołderkę. W samym kościele brak mi maszyny z kawą, albo funkcjonariusze Akcji Katolickiej i Róże Róż Różańca mogłyby tę kawę parzyć i każdemu przynieść na początku mszy, wtedy mniej by się ziewało i było w połowicznych objęciach tak zwanego Morfeusza. Senny i bez dobroczynnego działania kofeiny, to jednak ubawiłem się szczrze, gdy ksiądz oparł swoje kazanie na niedzielnym czytaniu i próbował wytłumaczyć sprzeczności w ewangeliach. No bo po kiego Jan Chrzciciel słał uczniów do Jezusa z zapytaniem - kim jest?, skoro wczesniej Go chrzcił w Jordanie. Ekwilibrystyka tłumaczenia księdza i to powoływanie się na doktorów kościoła i metodologię, była p[o prostu komiczna, mimo powagi padających z mównicy słów. Ewangelii na początku było na pewno z kilkadziesiąt. Konstantyn Wielki bodajże zdecydował o wyborze tych czterech, zawierających najmniej sprzeczności i dającym najwięcej możliwości władzy biskupom i klerowi. Napisał im jeszcze Credo i poszło! Biskupi dostali kasę i władzę nad duszami, ale wtedy coś pękło raz i na zawsze - dlatego modlę się Ojcze Nasz i po swojemu. We mszy obecnej jest to dobre, że trwa 45 minut, znaczy się jest krótka. Kazania? Księża pewnie muszą się odnosić do czytań w nich i dlatego one nie pasują często do dnia dzisiejszego, więc są mówieniem do Muz nie do ludzi. Ale jeszcze potem poszliśmy na cmentarz, zamyślić się i pomodlić, doznać wredności teściowej, cynicznej, zaplanowanej, dewastacyjnej wredności teściowej. potem ruszyliśmy z powrotem dwa i pół kilometra do domu. Tu taka obserwacja jeszcze mi się nasunęła, że szczytem wygodnictwa jest jechać 300 metrów do kościoła autem i po mszy jeszcze 200 na cmentarz, ale bywają takie przypadki indywiduów ludzkiej kondycji.

Od kilku dni zaczytuje się w dzienniku Jerzego Pilcha. Dla mnie to wspaniała literatura, bo jest w niej ironia, sarkazm, kpina i złośliwość, a więc to co mnie w pisaniu ujmuje najbardziej. I jeszcze te jego dywagacje ze sobą i innymi autorami, kto na przykład od kogo zapożyczał? Schulz od Kafki czy Man od Schulza? I te polemiki z autorami artykułów w różnych gazetach oparte na kpinie, ironii i kąśliwościach. No po prostu czyta mi się go znakomicie. Najlepszy jest ten dystans do swojego luteranizmu i do siebie oraz kpina z tego co dzisiaj dzieje się w polityce , literaturze czy w życiu salonowym. I jeszcze te sarkastyczne ujęcia codzienności polskiego życia. Czytam powoli i wypisuje sobie cytaty z Pilcha i karmię się nimi i karmić się będę, że powtórzę za klasykiem. Drugą księgą, którą wypożyczyłem w wiejskiej bibliotece jest księga fraszek i molestuje ją z perwersyjną radością jak wyuzdanie dotykam księgi Pilcha. Fraszki to najlepsza forma poprawienia sobie samopoczucia i znalezienia uśmiechu dla siebie i otaczającego nas świata. Tyle w nich celnych i radosnych obserwacji ludzkiego świata, że warto chociaż pięć minut dziennie dla tej formy poezji znaleźć i po obcować z Kochanowskim , Lecem czy Sztautyngerem.

Przed chwilą napisałem wiejskiej biblioteki. Zrobiłem to celowo, bo przez piątek sobotę i niedzielę - raz po raz - zastanawialiśmy się nad przymiotnikami wiejskie i wiejski. Przyjechała do nas K i na końcu posiłku stwierdziła, że wspaniale było zjeść wiejski obiad! W sklepie mięsnym są kiełbasy, kabanosy, szynki i pasztety wiejskie, a obok na rybnym śledzie po wiejsku. W reklamówkach dostarczanych do naszego domu jest pełno artykułów wiejskich. Toż w mieście nie ma dobrego jedzenia? To prosty chwyt psychologiczny, bo wpojono nam, że co wiejskie to lepsze z jadła, a poza tym większość miastowych to słoiki, a więc jak im się napisze, że coś jest wiejskim, to lepiej się sprzeda i faktycznie tak się dzieje. Najbardziej mnie wnerwia jak we francuskich, angielskich i niemieckich hipermarketach są te reklamy, że produkt polski, bo od nich właśnie oczekuje, ze kupie tam oryginalne produkty z tamtych państw i niech sobie będą droższe - czasem mam ochotę i tyle. Wychodziłoby na to, że wiejska część ludzkości w skutek wiejskiego spożywania wiejskiego jadła jest też lepsza! A może jest też jakiś seks po wiejsku?

W katolickiej gazecie wielkimi literami iście diabelski tytuł - Nadzieja w cierpieniu! Ciarki mnie przeszywają, bo moim zdaniem modlitwą nie zagłuszysz cierpienia. Modlitwą możesz poprosić o złagodzenie cierpienia, ale w chwili, gdy to nie nastąpi łatwo możesz człowiecze stracić w Boga wiarę i chyba raczej całkiem słusznie. Zgrzyta mi to w katolicyźmie strasznie, że ten odłam chrześcijaństwa opiera się na cierpieniu, smutku, użalaniu, męczeństwie. Moim zdaniem do jasnej ciasnej nie po to umierał Chrystus, a po to żeby ludzie miłowali się i żyli w radości, a nie w cierpieniu i winie. Dlatego jako katolik na mszę idę jak pies na miłość z jeżem.

Jest przed jedenastą, intensywnie pada deszcz, ale cukrówki nic sobie z tego nie robią i całą gromadą przyleciały na druty energetyczne. Krople grudniowego deszczu, jak bańki choinkę , przyozdabiają suche brązowe kwiatostany pnącej hortensji, które tym samym wdzięczą się moim oczom i chcą przekonać mnie być może,abym ich nie zrywał i nie zrobił miejsca nowym przyszłorocznym kwiatom. Tak samo jest z szyszkami chmielu wiszącymi tam wysoko na pomiędzy kondygnacjami. Są piękne w powleczeniu deszczowym i tak współgrają z tym przedświątecznym czasem. Są jakby świątecznym stroikiem na domu, w którym mocno wyczuwalne są: Wiara, Nadzieja i Miłość.

Jak biznes robi zakonnik, to mówi się o tym dzieło, a jak biznes robi człek świecki, to teraz jest to projekt.