"Nostalgia jest cierpieniem spowodowanym niespełnionym pragnieniem powrotu."

Milan Kundera

Natychmiast trzeba się przebudzić, dziś gromki śmiech z jakiegoś powodu, mój własny śmiech, mnie przebudził. Szukając równowagi możesz, choć nie musisz, uśmiechnąć się do siebie, pobyć zabawnym dla siebie. Wszyscy po trosze jesteśmy kalekami, mamy pokaleczone dusze, jesteśmy szaleńcami, wierzymy w coś, co nie istnieje, mamy fizyczne ułomności, których nie możemy obejść. Nawet jeżeli pogodzimy się z losem tkwi w nas niedosyt, wciąż za mało, może być zawsze lepiej. Istnieją jednak małe przerwy w "dostawie prądu", zawieszenie jak w Matriksie, ta jedna, mała chwila uśmiechu może uczynić wiele dobrego.. Ludzie podróżują, zmieniają miejsca, by coś zobaczyć, gonią za czymś i nie wiedzą czy już tam nie byli,mają powtarzające się wrażenie...nie wiedzą, czy odczuwać lęk, czy cieszyć się z tego?
Z natury jesteśmy wędrowcami, przemieszczamy się, by nie pozostawać w miejscu, bo wydaje nam się to nudne, jednak są różne sposoby podróżowania; w marzeniach też udajemy się w podróż, im jest ono silniejsze, tym bardziej staje się realne, rzeczywiste...Ale gdzie się znajdujemy w momencie niepohamowanego śmiechu, bezwiednego uniesienia, które tylko pozornie nie zmienia naszego położenia. Fizycznie nie mam ochoty podróżować, jest to tak nużące, że aż prowadzi do stanu przygnębienia. Zachwyt spowodowany pobytem w Paryżu jest dla mnie zupełnie niezrozumiały, każde inne miejsce jest równie dobre. To przesadne spojrzenie w idylliczną przygodę pobytu na wieży, słynna dzielnica Montmartre kojarzy mi się z wyprawą w świat wylewanych przez okno pomyj, ciemnymi zaułkami, pełnymi podpitych artystów, którzy w stanie upojenia alkoholowego szukali natchnienia. Flesze z aparatów, albumy, wspomnienia przenikają się wzajemnie z szumem w uszach po locie i brudnym lotniskiem De Gaulle'a.
Podróż do wnętrza duszy jest o wiele ciekawsza,przenikliwe spojrzenia w głąb czyichś oczu daje więcej rozkoszy i satysfakcji niż wszystkie przeloty na Majorkę. Ludzka wyobraźnia jest jak nieograniczona przestrzeń pomiędzy światami; istnieje na granicy większych przestrzeni, pomiędzy światem rzeczywistym a ponadzmysłowym. Ten jeden uśmiech bez powodu daje szansę na odnalezienie siebie w innym wymiarze. Gdy coś uczynisz, bo czynią to inni i wpadają w zachwyt nie musi być twoim uniesieniem, może być czymś zupełnie różnym. Urozmaicenie polega na tym, że każda dupa boli inaczej, nie wiesz jak czuje się ten kto zmaga się z chorobą, nawet o takiej samej diagnozie? Jak mogą czuć się ludzie, którzy rodząc się z góry skazani są na śmierć nie mając o tym pojęcia? Oni po prostu żyją dokąd mogą, gdy dowiedzą się od innych, że są bliscy śmierci, albo już nigdy nie będą mogli zrobić tego, co robili do tej pory zaczyna się bunt i żyją tylko tym, co usłyszeli od reszty świata. Są jednak i tacy, którzy zmieniają swoje życie diametralnie, chcą czynić to, czego im się zabrania. Często wbrew temu, kiedy mają umrzeć dopiero zaczynają żyć. Dlaczego nie zacząć już teraz, kiedy nie znamy diagnozy, gdy nikt nam nie uświadomił, że ta podróż na pewno się zakończy?
Ten jeden uśmiech bez powodu to szansa na odnalezienie krainy, której nigdy nie widzieliście, odrzucenie wszelkich trosk, bezwarunkowo. Gdy piszę, z pozoru tylko widzę za oknem ten sam widok, lecz dziś liście drzew chwieją się w inną stronę, są spokojniejsze, bezwietrznie błogie w swoim kołysaniu...to już nie ten sam obraz, nie ten sam świat; podróż dnia wczorajszego dobiegła końca. Wejrzyjcie w swoje odbicie i znajdźcie uśmiech w sobie bez powodu, może wam się to wydać głupie, ale wiele zmieni, jeśli nie w danej chwili to nieco później....

Pozdrawiam Osho713