23.11.2021r.(wtorek)

My rozwodnicy, w obliczu takiej nie innej rzeczywistości katolickiej, musimy szukać zdecydowanie innych połączeń z Bogiem, niż przez hostię. Tak sobie wczoraj pomyślałem i przyswoiłem, że tą drogą, choć stricte heretycką, nawet bluźnierczą są talarki z Lajkonika. Okrągłe, nieco grubsze, nie białe, ale na pewno smaczniejsze. Co nam pozostaje, jak nie daleko posunięty dystans. Dystans do religii, do siebie i do wszelkich, nawet najświętszych świętości. Inaczej pewnie skazani bylibysmy na lęk i poczucie winy. Depresję, a w konsekwencji najpewnie przeróżne formy autodestrukcji. Tak. W zasadzie wymyślamy swoją religię, sposób na bycie w zasadniczej religii. Do kościoła? Owszem idziemy. Każdą niedzielę idziemy. Ale posłuchać kazania. Rozejrzeć się, czy przyszła jeszcze choćby jedna kobieta w klasycznej chuście na głowie. Modlitwa zbiorowa nas nie interesuje. To dziwny rytuał, który nasz , przecież wolny duch, nie przyswaja, nie umie, broni się i w konsekwencji odrzuca. W kontrze powstaje modlitwa kiedy trzeba, gdy nas "najdzie". Spontaniczzna, żarliwa, raczej z ducha, raczej z buntu i ciągłej, przeczącej zasadom tej akurat wieczności przekory. Religia, jak wszystko inne, co z człowieka, jest systemem. A system, to zawsze nierówność. Cokolwiek usiłuje stworzyć zbiorowość ludzka zaczyna się od stworzenia zasad, czyli systemu, a to są nierówności. Piąte: nie zabijaj. Skrajna nierówność. Czasem trzeba zabić. Z tym się nie dyskutuje i w taką dyskusję zatem wchodzić nie wolno. A system ma miliony zasad. Siłą swojej ludzzkiej indolencji, są one niedoskonałe, wzajemnie wykluczające się. System nakazuje: nie cudzołóż. Co ni jak ma się do miłości. Miłość każe iść w te ramiona, które są otwarte. Wymaga wręcz wyrwania się od ramion, usta zamkniętych na tulenie i pocałunek. Stoimy gdzieś na boku ze swoim dystansem i przyznam lekkim poczuciem wyższości. Na boku tego społeczeństwa, wytykani jednak, przez tą religię, ale świadomi doznawania przyznanej nam słuszności poprzez szczęście. Część z nas nie potrzebuje przekupywać tego systemu i ominąć go kruczkami prawnymi. Wystarcza nam miłość. Szczęście odnajdzie nas. To pojęcie zawsze chcącym spersonalizuje się w kobiecie, mężczyźnie. A system, ten czy inny? No nie bądźmy niemyślący.

Jakoś tak jest, że my rozwodnicy lgniemy do herezji i do bluźnierstwa, bo przecież tak naprawdę, po tylu latach, a nawet już wcześniej, uświadomiliśmy sobie, że z tą hostią jest coś nie tak, że właściwie przecież , tyle razy ją przyjmując, to w zasadzie nie czuliśmy nić - jakiegokolwiek zjednoczenia z jakimkolwiek Bogiem. Czuliśmy nakaz, strach i wieczne pytanie - w którym momencie i jaką modlitwę odklepać? W tej herezj, w tej bluźnierczej swojej modlitwwie jesteśmy prawdziwsi, żarliwsi, bardziej Niebu przyswajalni. Kolejne bluźnierstwo? Nie. To się po prostu wie. To się czuje. Koniec. Kropka. Jak się wtedy czuło, kiedy się wstało i poszło do miłości, do szczęścia. Poszło się od niemiłości, smutku, bezsensu, może nawet śmierci.