Liczyłam obsesyjnie ten dzień, jakby był moim ostatnim. Przez tygodnie przecedzałam nadzieję przez palce, usta i pryzmat oczu. Nerwowo dłubałam w tym dniu. A wtedy był jeszcze przyszłością.
Nie powinnam.
Ubezwłasnowolniłam go. Obezwładniłam. Jak rzecz. Zapomniałam, że tak się nie da i że nie można przewidzieć... Ani szklanymi oczami od płaczu, ani zmarszczonym okiem od szczęścia. Nie można ułożyć nadzieją, siłą ani intuicją.

Lecz ja zapomniałam, że nie mogę.
Lgnęłam do tego dnia, jak magnes. Odliczałam minuty. Nie chciałam spać. Wolałam liczyć. Wszystkie inne plany przeniosłam na dzień później po tym dniu. Bo do tego dnia miałam tylko jeden plan.
Byś tam był.

I przyszedł ten dzień. I wtedy zwątpiłam, paląc papierosa. Nie było Cię. Do końca dnia wiedziałam, że nie będziesz.
Miałeś być.
Tam.
Ze mną.
W ten jeden dzień.

Ten dzień wtedy jeszcze nie minął, a ja już się z nim pożegnałam.

Najlepiej nie planuj nic. Nie przewiduj tysiąca możliwości opcji. Daruj sobie myślenie o tym, co będzie. Bo wiesz co? Od życia i tak dostaniesz akurat to, czego kompletnie się nie spodziewasz.