Pan Tadeusz

Kubusiu, gdzie idziesz?

Dada…

I co będziesz zbierał?

Szyszki.

Pokłosie gołuchowskich wizyt w cichym i spokojnym parku, nastał czas aby po trzech latach ponownie odwiedzić Śmiełów.

Niewiele odwiedzających, choć pogoda wspaniała na spacerowanie. Już na samym wejściu wita nas napis: „Śladami Pana Tadeusza”. Wchodzimy. Droga usypana żwirem (prawdopodobnie z pobliskiej kopalni). Kubuś zachwycony, bawi się kamykami i jednego smakuje nawet, co wywołuje u Nas reakcję natychmiastową — „tego się nie je!”.

Zapach rzepaku na pobliskim polu bardzo intensywny. Zapach bzu na terenie przy pałacowym równie mocno odczuwalny.

Ruszamy dalej. Ścieżki bardzo zadbane, a pobliskie rośliny przyporządkowane ewidentnie.

Dochodzimy do miejsca gdzie napotykamy pamiątkową tablicę: „W tym miejscu we wrześniu 1831 roku mocując w ziemi wyrwany przez wichurę dąbek, Mickiewicz nawiązał do losu Polski mówiąc: OTO NASZ OBRAZ, ALE JAK W WIELKIM JAK I W MAŁEM NIE TRAĆMY NADZIEI RATUJMY CO SIĘ DA I JAK SIĘ DA. Dąb Mickiewicza rósł do 1924 roku.”

Przechodzimy przez most drewniany z wielkimi szczelinami, trzymając kurczowo Kubusia za rączkę. Czas na odwiedziny ogródka Zosi. Mijamy bokiem ule, aby nie natknąć się na pszczoły i wchodzimy do ogródka. Zosia czekała zdawałoby się. Kubuś siada na grządce, a i wywrotkę zalicza po chwili. Co u oczekujących na wejście do ogródka Pań wywołuje uśmiech.

Na pewno należy tam wracać — miejsce na piknik przygotowane…

Pałac w Śmiełowie mieszczący Muzeum im. Adama Mickiewicza — zabytkowy pałac zbudowany w roku 1797 przez czołowego architekta epoki klasycyzmu, autora między innymi pałacu w Dobrzycy i pałacu w Lubostroniu, Stanisława Zawadzkiego dla Andrzeja Gorzeńskiego.