Kiedy byśmy byli sobą wśród znajomych to nadal cieszylibyśmy się uznaniem w ich oczach? Nie jest odkryciem, że każdy z nas przybiera maski, które zakłada w zależności od osób albo sytuacji. Czy tak naprawdę nie żyjemy cały czas w kłamstwie, w końcu każdy ma swoje pewne zachowania, których wstydzi się przed innymi. Mamy koleżanki, kolegów, przyjaciół. Z pozoru osoby powiązane z nami nicią porozumienia. Jednak kryjemy przed nimi to kim tak naprawdę jesteśmy. Dopasowujemy się w szablony, w sposób bycia który jest akceptowany przez nasz krąg znajomych. Jesteśmy wtedy sobą w stu procentach, kimś pozbawionym wyćwiczonych masek, które sprawdzają się w naszych relacjach? Przed kim, tak naprawdę próbujemy się chować? Brak zrozumienia, możliwość wyśmiana czy odtrącenia jest silniejsza niż to by czuć swobodę, żyjąc tak jak my chcemy a nie jak oczekują od nas inni? Nikt z nas, chociaż by chciał nie odda choć na chwilę władzy naszej drogi, która musimy przejść my sami. Od nas zależy czy mimo to ktoś będzie żył naszym życiem czy wreszcie przejmiemy steramy i przeżyjemy je tak jak my chcemy. Utrzymywanie emocjonalnego kłamstwa jest wyczerpujące. Bycie sobą, bez wyuczonych masek jest aż tak trudne? Nie ma nic bardziej wstydliwego, niż stracenie własnego życia, żyjąc tak jak inni chcą.