"Adnotacja Lutowego Poranka"

Jest godzina 3:00 nad ranem, i ja- sama ze swoją słabością.
Wróciłam ze spaceru z tym, który pozostawił po sobie stały ślad w moim sercu. Chłodna zimowa noc, cisza miasta a wśród niej my. Gwiazdy wskazywały kierunek, lecz zaślepione serce wpatrzone było tylko w niego. Wszystkie wspomnienia wróciły jak letni powiew wiatru po mroźnej zimie; tak przyjemne lecz zarazem bolesne. Nawet w ciszy było ukojenie jego głosu- w pamięci, nieśmiertelne brzmienie.
Bicie serca pisze scenariusz, lecz rozsądek przysłania szczęście. Kolejne ociężałe łzy spływają po polikach, tych które jeszcze przed chwilą spowiło subtelne muśnięcie jego ust.
Ten natłok pustych słów, które nie mają przyszłości, to spojrzenie, ten dotyk, ten On...