Dzień #1: monolog.

Idę ulicą i prowadzę ze sobą monolog.
Pytam jak tam życie, co u mnie, czy pogodziłam się wreszcie z siostrą lub czy może mój ulubiony serial jest nadal emitowany. Nie przeszkadza mi brak odpowiedzi. Uznaję ciszę za czas na namysł i daję sobie czas na przemyślenie niektórych spraw. Mój umysł analizuje pytania i szuka właściwej odpowiedzi - takiej, która zaspokoiłaby pytającego ale nie wyjawiłaby zbyt dużo. Czasem mam w końcu coś powiedzieć, ale decyduję się na milczenie.
Czemu? Z prostej przyczyny. Nie byłoby zabawnie, gdybym wiedziała o sobie wszystko.

Idę ulicą i prowadzę ze sobą monolog.

Czemu, pytasz? Bo ciągle mam nadzieję, że uzyskam kiedyś odpowiedzi.