Początek końca.

I tak to jest, że potem zostaje się samemu, wśród sterty różowego papieru z Biedronki, i pogryzionymi do krwi wargami.
I tak to jest, że potem zostaje się samemu, wśród tych skrawków nadziei i słów, brzmiących ciągle w uszach i sercu.
I tak to jest, że potem zostaje się samemu, samemu ze sobą.
I swoją miłością.
I swoim umieraniem.
I swoją tęsknotą.
I swoją beznadzieją.
A zegar ciągle tik i tak.
I życie ciągle naprzód gna.