Menu
Gildia Pióra na Patronite

frezje.

niewazne

niewazne

Gdybym miała wybrać świat, w którym bym zamieszkała, to znalazłabym miejsce, gdzie nie byłoby nic prócz nocnego nieba i trawy o miękkich, łaskoczących policzki źdźbłach. Chciałabym też łąkę pełną frezji, bo to najpiękniejsze kwiaty. Ale musiałyby pachnieć jak truskawkowe pole. W moim świecie nie byłoby dnia, ani słońca. Byłby tylko pas Oriona, który spinałby niebo i mówił: „teraz zapadła noc”. Żyłabym w świecie nocy, gdzie dwie pory po zmroku określałaby dumna postać Oriona z wiernymi psami u boku. Nie bałabym się potworów, które czyhają pod łóżkiem, czekając aż w ciemności zacznę stopami szukać kapci. Nie bałabym się, bo w moim świecie nie byłoby łóżek, tylko frezjowe pola o truskawkowym zapachu. I byłby tam dąb, na którym gotowałabym ciepłe powietrze i wypijała jego sok, tak, żeby przetrwać do kolejnej wieczności. I byłabym sama. W moim świecie bez okien i ścian, bez ludzi i mojego psa. I byłabym sama ze sobą i taka wolna, i taka zniewolona. I taka radosna, i taka śmiertelnie przerażona, choć przecież nie byłoby potworów pod łóżkami, które by nie istniały. Byłabym sama.

W moim idealnym świecie umarłabym wieczną śmiercią.

Ale gdybym mogła wybrać czasy, w którym chciałabym żyć, to byłby to moment, kiedy jemy czekoladowe lody. Ramię w ramię, z twardymi deskami ławki pod sobą. Twardymi jak podejście życia do nas, nie odwrotnie. Żyłabym w czasach, kiedy cukierki nie były na wagę po dwadzieścia dwa i dziewięćdziesiąt dziewięć, ale na sztuki od mamy przed świętami Wielkiej Nocy. I kiedy szkraby nie bawiły się małymi radiowozami, ale patykami z drewnianym kółkiem na końcu, wyobrażając sobie, że to samochód, którego nigdy nie widziały. Chciałabym żyć w czasach kiedy było ciężko o kromkę chleba, jeżeli nie znalazłeś sobie miejsca poza domem. Gdzie nie miałabym szansy zostać kimś, kim w tych czasach nigdy nie będę. Wierzyłabym w marzenia, których teraz nie mam i w ludzi, których teraz staram się zrozumieć. I byłabym sobą, choć chudą, z brzydkimi, zapadniętymi policzkami i żebrami do policzenia. Z uśmiechem krzywych zębów, ale z uśmiechem. Byłabym radosna. Taka wolna i taka niewolona. Ale nie bałabym się strachu. Bałabym się jutra, ciesząc dzisiejszym porankiem. Zbierałabym na nowe spodnie, które kiedyś uszyłabym na starej maszynie babci. Po co zbierać na spodnie, które zrobię sama? A może będę zbierać na nowe farby, a może na chleb? Zbierałabym, bo nigdy nie wiadomo co przyniesie jutro. Zbierałabym szczęście, w garściach trzymałabym jego ziarna. W czasach bez telefonów podbiegałabym na moich chudych nóżkach i z głodnymi chleba, ale też czułości, oczami wpadłabym twoje ramiona. I jedlibyśmy skradzione z szafki cukierki na kolejne święta Wielkiej Nocy. Choć dopiero październik, choć dopiero… Dopiero byśmy się poznali, w tamtych czasach, gdzie liczyłbyś moje żebra do policzenia, a ja skarałabym wszystkie twoje pocałunki. Bo wtedy nic nie mogłoby się zmarnować. Bylibyśmy warci życia, bo śmierć nie byłaby cenna w czasach, kiedy każdy dzień jest jak jeden uśmiech. Kiedy życia nie przelicza się w banknotach, ale na minuty, bo nic nie może się zmarnować. Ani ja, ani ty. Balibyśmy się tylko śmierci i tego, że jutro nie ukradnę ci buziaka, a ty nie policzysz na nowo mojego dwunastego żebra. Balibyśmy się tylko o siebie. Poznalibyśmy się wtedy, w tamtych czasach, bez pieniędzy, z jedną kartką w dłoni i kolejką głodnych przed sobą. Z jedną dłonią w dłoni i całym życiem. Przed sobą.

W tamtych czasach byłabym z tobą.

W tych nie będę. W tych czasach jestem w świecie bez słońca. A frezje to takie piękne kwiaty. Takie piękne. Ale nie pachną jak truskawki, tylko jak pieprz.

Pieprzone życie. Jak frezje. Takie piękne z pozoru, a takie gorzkie w smaku. Życie tak bardzo śmierdzi.

Samotnością. Jak frezje. Śmierdzi pieprzem.

12 683 wyświetlenia
218 tekstów
8 obserwujących
  • CzerwonaJakKrew

    22 July 2012, 21:43

    Piękne... Tylko na tyle mnie stać, bo żadne moje słowo nie dorówna Twojemu, które tutaj przeczytałam... Przepięknie...

    Pozdrawiam,
    Czerwona

  • Sheldonia

    19 July 2012, 21:09

    Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę do jakiego stopnia Twój tekst mnie urzekł. Jest przepiękny i wzruszający. Aż by się chciało go całego przepisać (drukowanie to nie to samo) na kartkę i schować pod poduszkę, do szuflady, do serca, gdziekolwiek... Będę wracać... Pozdrawiam;)

  • WilceeQ`

    19 July 2012, 09:13

    W końcu trafiłam na coś przykuwającego moją uwagę. Przeplotło się to z tysiącem myśli jakie odrzucam, z jakimi się zgadzam, o jakich nie mam odwagi pomyśleć. Prawda - smakuje najgorzej a za razem może być tak odległa. Dziś - Kiedyś - Jutro - Teraz. Piękna symfonia życiowego przemijania, w ziarnie ścieśnionego kopca - tak można nazwać życie, a może już sztukę umierania.

    Pozdrawiam i kłaniam się... delikatnie.
    W.

  • Albert Jarus

    19 July 2012, 09:04

    Muszę przyznać, że dawno żaden tekst mnie tak nie ujął ja ten. Bardzo mi się spodobał...