Menu
Gildia Pióra na Patronite

Wieczorem, gdy światła gasną...

littlemess

littlemess

Dzisiaj jest mi smutno. Myślę, że jutro też będzie. Mimo pierogów, soku z czarnej porzeczki i nowych pocztówek z najdalszych zakątków świata w skrzynce. Na pewno będzie mi smutno. I tak przez 89 dni. A potem - jeszcze bardziej. Do nieskończoności.

I te miesiące. Miesiące wyczekiwania, walki, wykrzesania siły, żeby robić wszystko jak najlepiej, żeby nie zepsuć czegoś, co tak cenne, jednym głupim słowem lub czynem, żeby nie zerwać tej nitki między nami, którą pociągniemy przez całą Europę.

Czasem człowiek potrzebuje się przytulić. A ja teraz mam takie uczucie, że nawet jeśli go nie ma tu ze mną, to na pewno, jak wsiądę w pociąg, znajdę go w Opolu. W akademiku, gdzieś w sklepie z elektroniką albo na rowerze w parku. I jak tak sobie pomyślę, że potem nawet jeśli pobiegnę do tego Opola ze swoimi własnymi stopami, to i tak nigdzie go nie znajdę. Ani nawet we Wrocławiu, ani w Krakowie, ani w Szczecinie, gdzie on tak bardzo chce to muzeum z samochodami zwiedzić...
I ta myśl boli mnie najbardziej. Nawet nie sam fakt, że wyjedzie. Tylko fakt, że nie będę mogła jakoś namacalnie go znaleźć, tutaj, tak jakby się w powietrzu rozpłynął i nic po nim nie zostało. Tylko ten ucisk w sercu i łza na policzku. Tylko ta szara mgła wspomnienia. I jeszcze czas. Czas, który zbyt wolno umyka.

Zlepek wieczornych niepokojów.

27 833 wyświetlenia
243 teksty
3 obserwujących
  • Alkomatek

    4 April 2014, 21:27

    "jednym głupim słowem lub czynem, żeby nie zerwać tej nitki między nami, którą pociągniemy przez całą Europę." - bardzo naj zdanie, podoba mi się choć rozważ usunięcie "lub czynem" niepotrzebnie wydłuża i psuje rytm, ale to tylko ja także nie powinno się owej uwagi brać na poważnie. Ogólnie wstęp kojarzę chyba już to raz czytałem chyba, na pewno początek także zarys historii mi znany i dlatego nie uderzył