17.08.2016r.

Przy takiej pogodzie dobrze się drzemie lub czyta na mocy ekspresji wywołanej kofeiną zawartą w pysznej kawie włoskiej marki. Dzisiaj podjąłem się czegoś karkołomnego, bo przeczytałem artykuły na temat islamu w Polityce i w Gościu Niedzielnym. W Polityce był artykuł o islamistach chcących żyć w pokoju, a w Gościu Niedzielnym nagłówek krzyczał: Mahomet kazał zabijać niewiernych i na pierwszej stronie jest okrutnie zamordowany przez islamskich fanatyków ponad dziewięćdziesięcioletni ksiądz. Po lekturze artykułów skonstatuje, że świat ma wielki problem z islamem i tyle, bo obawiam się, że fanatyzm jest nie wyplenienia i ma niestety podstawy - solidne podstawy w Koranie. Nie cieszę się zbytnio i nie wywyższam jako chrześcijanin, bo wiem, że zalążki dżumy pomysłów typu katolicki czy protestancki szariat drzemią w głowach przeróżnych fanatyków chrześcijańskich i nie jeden ogniem che wyganiać diabła z ludzi, a piszę to, bo na własne uszy takie pomysły słyszałem i własnymi oczami takie zdania czytałem. Ale po tym "męczeństwie" zafundowanym sobie z lektury dwóch najbardziej poczytnych tygodników opinii tak zwanej, to wziąłem się do lektury prezentu, który otrzymałem na urodziny czyli Atlasu Dzikich Kwiatów i tu otwarłem przypadkiem właśnie na jeżynę czyli też ostrężynę, która aktualnie właśnie owocuje i doczytałem, że oprócz owoców na wszelkie dżemy i soki, to można jeszcze suszyć jej liście, które zbiera się w maju i w czerwcu i potem susz można wykorzystywać do robienia naparów przeciw biegunkowych i w we wszelkich stanach zapalnych żołądka. Świat roślin jest mniej agresywny niż ludzki, chociaż taka jeżyna potrafi nieźle przeorać skórę swoimi kolcami.
Przypominam sobie właśnie, że w jednym z czytań niedzielnych, jeden z proroków głosił, że wszystko co ziemskie jest marnością nad marnościami i powiem szczerze, że mam wątpliwości, bo świat natury, przyrody jest po prostu wspaniały. Żyjąc z nim w zgodzie, to można tutaj cudnie żyć wiecznie w szczęściu i euforii ciągłego zachwytu. Ciekawe cóż jest w tym niebie, że tam jest piękniej i lepiej się mają nasze dusze czuć niż tutaj? Znowu myślę, że temu prorokowi chodziło o to, że ludzie oparli swój żywot o pieniądze i bogactwa oraz władzę, a nie koncentrują się na rozwoju duchowości poprzez pielęgnowanie w sobie zamiłowania do piękna. Zresztą piękno też zaraz klasyfikują i nadają jednemu pierwszeństwo, a drugie odsądzają od czci i wiary. Człowiek nie umie poskromić w sobie bestii rywalizacji, a wręcz przeciwnie wszelkie filozofie, religie, systemy społeczne, systemy szkolne oparte są o rywalizację i hierarchię. Ludzie tak ukształtowani muszą moim zdaniem deptać i gardzić. Zwłaszcza, że wszyscy pokazują kto jest wrogiem tak zwanego porządnego człowieka i kogo i czego ma się wystrzegać. Siłą rzeczy rośnie w nas umiłowanie do poniżania, wzgardy i pysznienia się bogactwem, władzą, wiedzą, pozycją w hierarchii społecznej. To błędny chocholi tanieć, który ludzkość tańczy, tańczyła i tańczyć będzie póki nie zrozumie, że trzeba szukać innych rozwiązań i innego człowieka budować. Ot tak sobie wołam na puszczy.
Tymczasem na północnej stronie domostwa króluje ogromny krzew kaliny, który przez kilkanaście lat wybił się w górę na wysokość pierwszego pietra - tak, że siedząc na balkonie widzę już jego grona mocno czerwonych owoców, które nadają ciepło temu chłodnemu zakątkowi i rozświetlają człowieka w chwile radości. Te czerwone kulki mają coś w sobie takiego, ze patrząc na nie o każdej porze roku dostaje się zastrzyk energii do życia i porcję chęci do działania oraz pozytywniejszego spojrzenia na ludzi przede wszystkim. Na tym balkonie też mam swoje dwa małe cuda, bo wśród typowo balkonowych kwiatów wyrosły mi niespodziewanie lwie paszcze i cynia. Jedna z lwich paszczy już zakwitła delikatnym różem, a cynia na razie dumnie kołysze się na wietrze już pięcioma ciemno różowymi kwiatami, a zanosi się, że to jeszcze nie koniec ich ilości na jednym jedynym krzaku.
Wspominam sobie długi popiątek i długie chwile kiedyśmy rodzinnie siedzieli na tym balkonie i rozmawialiśmy o różnych sprawach, a ze byli pośród nas i Ci mieszkający w Krakowie, to trochę przekazali nami informacji o Światowych Dniach Młodzieży i ich echach. Mówili, że wszystkich zaskoczyło, że nie było portretów papieża Franciszka, a portrety Jana Pawła Drugiego i, że części zatwardziałej kasty hierarchii katolickiej nie podobała się spontaniczna radość młodych katolików na ulicach Krakowa. Coś w tym jest, bo moim zdaniem jest coś takiego, że kościół katolicki uwielbia męczenników i wszelkie bariery, zamiast pokazywać jak cieszyć się życiem na bazie tego co daje bycie człowiekiem z krwi, kości i ciała. Czasem, ale regularnie wszyscy muszą zrobić krok w przód, a to oznacza, że coś tam zostanie z tyłu, nawet jeśli powiedział to Bóg. Po to uczynił swoich następców, żeby ci szli naprzód i wytyczali nowe szlaki dla swoich owieczek, zgodne z duchem czasu i rozsądkiem, po to by ludzie byli kochającą się wspólnotą, dostrzegającą swoje potrzeby wzajem. Ale temu trzeba odwagi w głoszeniu, że pieniądz nie może być faktycznym Bogiem, a władza to polega na tym, że umywa się stopy tym, którzy wybrali nas na przywódców społeczności. Gorliwie i cierpliwie muszą tacy namawiać ten jeden procent ludzkości, który posiada 99 procent zasobów pieniężnych, aby oni te pieniądze rozdali mądrze pozostałym. Nie budujcie już tutaj możni religii i polityki oraz pieniądza kolejnych Golgot, tylko spróbujcie na mocy miłości danej wam od Boga sadzić tutaj rajskie ogrody, a może wieczność w niebie nie będzie potrzebna, bo starczy nam wieczność na ziemi. Bóg na pewno nie będzie miał nic przeciw.