Dobrze jest wpatrywać się chłodną nocą w rozgwieżdżone niebo. Myślę sobie wtedy, że tak właśnie szuka się mądrości – patrząc w ciemność, wytrzymując chłód własnej bezradności wobec surowości życia, wobec niepojętości cierpienia. Ale mądrości szuka się także – patrząc w nieosiągalną jasność gwiazd, wytrzymując ogień: tęsknot, pragnień, ideałów, które ranią nieznośnie serce, ale bez których nie można żyć... „Unieść” zarówno chłód ciemności, jak i ogień gwiazd – to droga do mądrości. Zawsze, ilekroć spoglądam w granatową przestrzeń nocy pełnej gwiazd, przypominam sobie, co mawiał Bernard Shaw: „Ideały są jak gwiazdy: nieosiągalne, ale wskazują kierunek”. I warto, pomimo wszystko WARTO tą drogą iść...