8.08

Czym jest czas wobec czegoś, na co nie szkoda nam czekać i czym są granice wyobraźni wobec tego, co marzymy przeżyć?

Wszystko wyśniłam. Na jawie słońce grzało równie mocno a pociągowa klimatyzacja starała się schłodzić entuzjazm. A ci wszyscy ludzie byli jakby mniej szczęśliwi ode mnie. Może nigdy nie ośmielili się zapomnieć, może wstyd opanował ich najgłębsze pragnienia. A może są aż jedynie samotni. Dlaczego czuję na sobie zażenowane spojrzenie z naprzeciwka? Przecież tylko poprawiam makijaż. Przepraszam, że nie przeproszę. Jestem zakochana.

Wysiadłam. Inni się wysypali. Cały peron od nich poszarzał. Stałam tak chwilę nim ujrzałam inny niż szary kolor. Był żywy, rumienił się i trochę promieniował. Te barwy są mi ulubione.

Wsiedliśmy do Twojego samochodu. Lśniliśmy a serca nasze grały głośniej od Gorillaz w radiu. Nadal nie wiem dlaczego Twoja ręka woli mój policzek od skrzyni biegów kiedy światło z czerwonego zmienia się w zielone. Chyba sam nie umiesz tego wytłumaczyć. Ja mam podobnie.

Wymiana spojrzeń przy wymianie spostrzeżeń. Znowu nie dosłyszałam co do mnie mówisz. To przez ten uśmiech. Po prostu chciałabym zrozumieć jak to się dzieje, że na ten widok mimowolnie rozchylam wargi w cichym zachwycie. Co mówiłeś? Gdzie już jesteśmy?

Nie stresuję się, już raz u Ciebie byłam. Niemniej przy trzydziestu stopniach jest mi trochę zimno dlatego cała się trzęsę. Dobrze, że trzymasz mnie za rękę, od razu mi lepiej. Schody nie mają końca, celowo je wydłużam wraz z czuciem dotyku Twoich palców. U szczytu za drzwiami wyczekuje nas część ciebie.

Za każdym razem próbuję zasnąć, za każdym razem jest mi szkoda. Kolejny raz zwiedzam Twoje ciało. Może pozwiedzasz moje? Powiercę się niewinnie, poprawię moskitierę. Obudzisz się wówczas? Księżyc oblał Cię srebrem. Najdroższą próbą. Zrobił mi na przekór czyniąc z Ciebie dzieło sztuki, którego nie wolno ruszać.

Śpij więc, ósmy cudzie świata z dnia ósmego zero ósmego.