Czasami mam ogromny mętlik w głowie. Jakbym spóźnił się na pociąg a za chwilę na kolejny i znowu. I w tym chaosie, pogoni za niczym nie potrafię zwolnić, mimo końca dnia, mimo zmęczonych oczu. Mimo tego, że zdołałem usiąść, serce milknie, oddech staje się spokojny. Myśli są na peronie, wirują chaotycznie, poruszane przez pędzące pociągi. Pędzące do nikąd, pociągi widmo.
A za oknem noc, miliony świecących punkcików nad głową. Tak rzadko spoglądam w górę.
Świat cichnie w ciemnościach.
Strach i spokój leżą koło siebie wpatrując się we mnie i w przyszłość.
Coraz częściej goszczę sny. Krótkometrażowe miraże.