Cisza

W ciszy moje myśli stają się głośniejsze, a samotność przytłacza mnie swoją siłą. Pragnę słyszeć odgłosy życia, odgłosy codzienności, które dotykają mojego bytu. Tęsknota za zwykłą rozmową staje się głodem, który nie może być zaspokojony.

Cisza, która mnie otacza, to jak pustka, która z wolna wdziera się do mojej duszy. Jej ciężar staje się nieznośny, gdyż jestem stworzony do interakcji i komunikacji. Bez rozmów, moje myśli gubią się w labiryncie własnych refleksji, a uczucia toną w morzu bezodgłosu.

Tęsknota za zwykłą rozmową jest jak palący głód, który trawi moje wnętrze. Pragnę słyszeć głosy innych, ich historie, uśmiechy i dźwięk śmiechu. Chcę podzielić się swoimi myślami i odczuć, nawiązać prawdziwe koneksje z innymi ludźmi.

W ciszy i samotności, czuję, jakby świat zastygł w bezruchu. Brak interakcji społecznych sprawia, że dni przemijają jednostajnie, a emocje tłumią się wewnątrz mnie. Czas płynie nieuchronnie, ale każdy kolejny dzień bez rozmowy, bez kontaktu z drugim człowiekiem, przypomina mi, jak bardzo potrzebuję bliskości i wspólnych doświadczeń.

W tej przestrzeni pozbawionej dźwięków każda sekunda staje się wiecznością. Wypowiedziane słowa wydają się tylko echem, które odbija się od bezdennych ścian mojej izolacji. Tęsknota gnieździ się we mnie, drążąc coraz głębiej, jak pragnienie, które nigdy nie gaśnie.

W ciszy, która towarzyszy mi każdego dnia, czuję, jak moje serce kurczy się z bólu. Pragnę usłyszeć dźwięk rozmowy, śmiechu, szepcących głosów. Pragnę podzielić się myślami, doświadczeniami i marzeniami z innymi ludźmi. Pragnę odczuć łączność, której tak bardzo mi brakuje.

Miesiące spędzone w samotności stają się niekończącą się pustką, która wdziera się do mojego wnętrza. Czas wydłuża się, a ja staję się więźniem własnych myśli. Potrzebuję tej zwykłej rozmowy, która pozwoli mi uciec od mojego wewnętrznego więzienia i poczuć, że żyję w świecie pełnym ludzi.