Introspekcja

Defensywne myślenie odcina mnie od otoczenia. Cała jestem ze strachu, ze skamlających potrzeb, rozszczepienia i smutku. Doświadczyłam krzywdy, ale nikt nie pokazał jak mam wybierać dobro. Potrafię znieczulać, ale nie poznałam czułości. Odeszłam od siebie, wiem. Kiedy oglądam się znów widzę tą małą, bosą dziewczynkę z rozpuszczonymi włosami, bez ruchu jak szmaciana lalka. Odwrócona, lekko pochylona głowa, ale czuję drgania łez w swoich oczach i siłę, z jaką palce wbijają się w uda, naciskiem zaklinając rzeczywistość w normalność. Patrzę na matrycę moich przywiązań, w bólu szukam sposobu na przeżycie świata, na krzyk, na sprawiedliwość, ale nie to potrzebne jest dziecku… Nie umiem pomóc, a może po prostu boję się ją poznać. Przecież nie może być tego, czego być nie powinno! Nie powinno jej tam być… Czasem wydaję się sobie nieautentyczna, jakbym sama już nie wiedziała co się wydarzyło. Właśnie wtedy na nią patrzę – robię to, żeby uwierzyć we własne istnienie. Kruche dziecko, które nie kwestionuje rzeczywistości… Jej widok jest jak samookaleczanie, które przynosi chwilową ulgę, ujście dla nagromadzonego w duchu i ciele napięcia. Zaprogramowana, by krzywdzić siebie i innych. Elektrochemiczne emocje przenoszą ból na każdą strukturę psychicznego ja i zastygają tam.

Żyję w nawiedzonym zamku wstydu i własnych jaźni. W każdej komnacie inne strachy, snują się po korytarzach jęki, w lochach podcinają skrzydła. Ukryłam się w pokoju, gdzie światłem jest tylko przygaszony błysk oka, a ciężki sufit przytłacza jak porażka. Błąkam się w poczuciu winy, milczeniu, bezradnym posłuszeństwie i słucham ścian, które krzyczą, że nie zasługuję na miłość. Tutaj nikt mnie nie obroni. Może dlatego tak trudno mi być w sobie samej?

Kiedyś stamtąd wyjdę. Poznam prawdę i już nie wrócę. Nadam sobie nowe imię i rzucę wyzwanie światu. Odtworzę własną tożsamość, stanę się kompletnym człowiekiem, przetrę zawstydzone oczy, strząsnę z siebie bezruch... Nie stworzę sekretów zbyt strasznych, by mówić o nich na głos.