Powierzchnia liści, a powietrze którym oddychamy

Zapotrzebowanie na tlen 1,96 kgO2/24h
Fotosynteza liści około 0,425gO2/dm2 24h

Powierzchnie liści doniczkowych (średnia 0,618):
1. małe 0,25 m2
2. średnie 0,46 m2
3. duże 1,145 m2

Powierzchnie liści, a ilość doniczek:
46,12 m2 = 100% (20,946% tlenu w atmosferze) = 75 doniczek (0,618 m2 powierzchni liści)
28,504 m2 = 61,8% = 46 doniczek (0,618 m2 powierzchni liści)
17,615 m2 = 38,2% = 29 średnich doniczek
9,6809 m2 = 20,946% = 16 średnich doniczek
4,612 m2 liści = 10% zauważalna różnica = 8 średnich doniczek

Zalety roślin - dają więcej tlenu niż pobierają, oczyszczają, jonizują, uszlachetniają powietrze.

Zalecane rośliny:
Dracena (Dracaena); Neutralizuje zanieczyszczenia w tym formaldehyd.
Skrzydłokwiat (Spathiphyllum); Oczyszcza ze związków lotnych w tym aceton, benzen.
Aloes (Aloe); Natlenia powietrze w nocy, absorbuje różne zanieczyszczenia.
Wężownica (Sansevieria); Daje tlen w nocy, oczyszcza powietrze.
Gerber (Gerbera); Oczyszcza powietrze.
Zielistka (Chlorophytum comosum); Lubi mało światła, oczyszcza z ksylenu i formaldehydu.
Chryzantema wielkokwiatowa (Chrysanthemum morifolium); Lubi światło; oczyszcza powietrze.
Trzykrotka (Tradescantia); Lubi światło; Oczyszcza z trichloroeten, toulen, ksylen
Chamedora wytworna (Chamaedorea elegans); Lubi półcień, nawilża powietrze, usuwa dwutlenek węgla.
Dypsis lutescens (Chrysalidocarpus lutescens); Lubi wilgotność, oczyszcza powietrze
Aglaonema (Aglaonema Schott); Usuwa ksylen, formaldehyd.
Paprotka (Nephrolepis); Lubi półcień nie lubi przesadzania, nawilża i oczyszcza powietrze.

Skutki narażenia na niedobór tlenu:
19%; Występują niekorzystne skutki fizjologiczne, ale mogą być nie zauważalne.
15–19%; Zwiększony puls i częstość oddechów. Pogorszenie uwagi. Ograniczona koordynacja.
Zredukowana wydajność fizyczna i intelektualna.
12-15%; Błędne ocenianie. Błędna koordynacja. Wysokie zmęczenie po wysiłku. Zdenerwowanie emocjonalne.
10-12%; Bardzo błędna ocena i koordynacja. Upośledzone oddychanie, które może prowadzić do uszkodzenia serca. Możliwe omdlenie w ciągu kilku minut bez ostrzeżenia. Nudności i wymioty.
<10%; Upośledzenie poruszania się. Utrata przytomności. Drgawki. Śmierć.

Gdy do mózgu nie zostanie dostarczona odpowiednia ilość tlenu, komórki nerwowe obumierają. Kora mózgu zostaje trwale uszkodzona w przypadku wystąpienia niedotlenienia mózgu po około 4 minutach.

Powietrze wydychane przez człowieka zawiera od 2 do 3% dwutlenku węgla. Stężenie O2 w powietrzu mniejsze od 18% jest uważane za szkodliwe dla zdrowia człowieka. Zaleca się, aby udział CO2 w pomieszczeniu, w którym przebywają ludzie, nie przekraczał 0,15%. Według WHO najlepsze stężenie CO2 wynosi od 600 ppm do górnej granicy w pomieszczeniach 1000 ppm.

Człowiek na minutę zużywa od około 0,4 litra do 1 litra tlenu na minutę a przy maksymalnym wysiłku, około 3-4 litrów na minutę. Pomieszczenie 4x4 wysokość 2,5 m to daje 40 m3 czyli 40 000 litrów, zużycie tlenu przez człowieka może wynosić od 1 do 3 litrów na minutę w czasie wysiłku. 60 litrów na godzin, co daje 1440 litrów na dobę lub 4320 litrów na dobę czyli 3 litry/min. Tlen zużywany 1 litr skończy się po 27 dniach, a 3 litry po 9 dniach. Człowiek w zamkniętym pomieszczeniu najprawdopodobniej wytrzyma około 50% tego czasu nim straci przytomności.

Powietrze wdychane jest mieszaniną gazów. Jego składniki to: azot ok. 78%, tlen ok. 21%, dwutlenek węgla ok. 0,03% oraz inne gazy. Wdech odbywa się dzięki przeponie i mięśniom międzyżebrowym. Dochodzi do zwiększenia objętości klatki piersiowej i obniżenia płuc za pomocą przepony. Prowadzi to do obniżenia ciśnienia w pęcherzykach płucnych, dzięki czemu powietrze jest wsysane do organizmu. Wydech jest czynnością nie wymagająca użycia mięśni, następuje przez rozluźnienie mięśni i zmniejszenie objętości płuc.

Powietrze wdychane, a wydychane:
Wdychane:
azot – 78%
tlen-21%
inne gazy – 1%
dwutlenek węgla – 0,04%.
Wydychane:
azot – 78%
tlen – 17%
dwutlenek węgla – 4%
inne gazy – 1%.

Dwutlenek węgla jako produktu spalania komórkowego dla zdrowia wydaje się jednoznacznie niekorzystne. Jego nadmiar w organizmie jest rzeczywiście szkodliwy – grozi zakwaszeniem organizmu i związanymi z tym chorobami. Okazuje się jednak, że równie złe skutki powoduje również niedobór dwutlenku węgla we krwi powodujący zjawisko hipokapnii. Do nadmiernego obniżenia ilości dwutlenku węgla we krwi przyczynia się hiperwentylacja płuc. Stan taki powoduje tzw. "mroczki" przed oczyma, występują zawroty głowy, szum w uszach, osłabienie mięśniowe. Pomijając sytuacje stresogenne (panika), występujące okazjonalnie, wzmożona ponad normę wentylacja płuc może być powodowana niedotlenieniem mózgu. Wzmożona wentylacja trwa doprowadzając do zmniejszenia ilości dwutlenku węgla we krwi i rozwoju zasadowicy objawiającej się m.in. osłabieniem mięśniowym. Następstwem zbyt dużego pozbycia się dwutlenku węgla z krwi jest utrudnienie dostaw tlenu z krwi do komórek. Dzieje się tak dlatego, że do uwolnienia tlenu z erytrocytu niezbędny jest kation wodorowy pochodzący z dwutlenku węgla. Pod wpływem enzymu – anhydrazy węglanowej – z jednej cząsteczki dwutlenku węgla i jednej cząsteczki wody powstaje kation wodorowy i anion wodorowęglanowy. Kation wodorowy uwalnia cząsteczkę tlenu z erytrocytu, a anion przedostaje się do osocza krwi (ale tylko w sytuacji gdy w osoczu znajduje się odpowiednia ilość anionów chlorkowych – dlatego musimy jeść sól, wyjątkowo dużo zwłaszcza przy pracy fizycznej). Tlen z osocza przenika do komórki i bierze udział w procesach spalania wewnątrzkomórkowego. Podsumowując, do prawidłowego natlenienia krwi i tkanek potrzebne jest zachowanie równowagi ilości tlenu w stosunku do dwutlenku węgla.