Jesteś....

Żyjąc, żyjesz, nie żyjąc... Milczysz, zamknięty kluczem prawdy. A oni patrzą na Twoją ruinę. Obojętni, spuszczając zimne oczy. Znudzeni kolejnym losem, spadającym z murów złamanych marzeń. A oni obserwują Twoje pękające ciało, uśmiechając się znad chciwych nosów.
Stoisz nieprosto, nie lecąc nie do celu. Wbijasz oczy w ziemię nieżywości.
Opuszczony od teraz.
Bo miałeś ich wszystkich. Szliście złapani za ręce ideałów jako żywe przykłady bez skazy, zakopani w zapomnianych ziemiach wczorajszych kłamstw. Z podniesionymi głowami nad nimi wszystkimi.
Opuszczony od dzisiaj.
W za ciasnych ścianach żyć zabawiliście się na śmierć. Uwięziliście swoje oddechy w za małych kaftanach niebezpieczeństw. Wrzucili Cię do labiryntu bez drogi powrotu. I dalej, dalej śmiali się z Twojego marnego życia rozrzuconego po podłogach małości. Twoich niechudych rąk, dotykających nieludzkiej twarzy, zbyt krótkich nogach, próbujących postawić krok do tyłu.
Opuszczony na zawsze.
Z chmury pewności zrzucony na twardość rzeczywistości. Wpadając na szybę niezbawienia, zapomniałeś, że takim małym zostałeś stworzony.
A oni pozwolą Ci zginąć. Umrzeć z głodu prawdy. A oni pozwolą. Pozwolą Ci błagać na kolanach o ich monetę nicości. A oni pozwolą. Pozwolą Ci zniszczyć siebie samego.

Jesteś tylko jednym istnieniem...