Drodzy Koledzy i drogie Koleżanki
Postanowiłem sobie oficjalnie
Wyrwać się z tej cholernej bańki
Która mnie więzi w sobie brutalnie

Wraz z nadejściem Nowego Roku
(I za świadków biorę Was sobie,
Nie chcę już odraczać wyroku)
Znika opętanie me w tej osobie

Wolny – o północy wykrzykuję
Wolny – odchodzę jak w nicość rok
Wolny – dam radę, wierzę w to
Wolny – jeszcze tylko ten jeden krok…

Drodzy Panowie, drogie Panie
Oto daje sobie postanowienie
Że zniknie jak mgiełka po szampanie
Moje od niej uzależnienie

Jeszcze wczoraj przyroda budziła się do życia
A ptaki wracały do swoich małych gniazd
Potem liść złocisty spadał do runa i podszycia
Dziś już śnieżnobiały puch odbija światło gwiazd

To uczucie gdy odchodzi żona,
Ta okropna świadomość –
że przygoda skończona

Ta samotność o porze dnia każdej,
Że to koniec, skończyło się –
dociera właśnie

Te godziny z oczami pełnymi łez,
Nagle miłość skończona? –
wczoraj z, dzisiaj bez

To poczucie niesprawiedliwości,
Gdy ona mówi, że już nie kocha –
a w mym sercu wciąż miłość gości

Ta złość, o której sam już nie wiem,
Złość rozsadzająca, lecz odczuwana –
do niej czy może do siebie?

Ta ogarniająca niepewność jutra,
Czas, gdy wiesz, że nie pomoże –
ni Biblia, ni Koran, ni sutra

Te słowa przysięgi, mówione onegdaj,
By na zawsze, by człowiek nie rozdzielał –
związek ten jednak rozdziela

I ta świadomość, że ciepłe ramiona,
Nie obejmą już nigdy więcej –
bo odeszła żona