Dotarło do mnie, jak niewiele dzieli rozbawienie od niesmaku i przerażenia. Śmiejemy się, żeby pokonać strach, i czujemy pociąg do czegoś, co w gruncie rzeczy nas odrzuca; w alkowianej farsie właśnie niesmak na myśl o tym, co może się zdarzyć - niesmak zmieszany ze skrywanym podnieceniem - powoduje, że publiczność szaleje.