Idę przez ciemny las osnuta wilgocią i zapachem palonych liści, niedogaszonego ogniska; we mgle i śmierdzącym dymie, który przenika moje włosy, ubrania. Żołądek mam w gardle. Nie ze strachu, ze złości, z rozżalenia. Dobrze wiem, że niewolno mi patrzeć w tył, niewolno obracać głowy. Muszę iść. Prosto przed siebie. Sama.
Czuję jak coś zimnego chwyta moją dłoń. To Naiwność. Znów tu jest i prowadzi za sobą tą ohydną Samotność. Chcę się wyrwać z uścisku, lecz zdaje się, że to przyrosło już do mnie na zawsze.
Słyszę zjadliwy syk. To ty. Tuż obok ciebie drepczą Chamstwo i Ironia. Nie jesteś z tego powodu nieszczęśliwy, lubisz swych kompanów. Z miną dumną i wyniosłą po raz kolejny wychodzisz mi naprzeciw. Kiedy się mijamy, a dam głowę, że potrzebowaliśmy do tego wieczności, nie widzisz mnie. Albo tylko udajesz, któż może wiedzieć. Nie spoglądasz na mnie, a błękit twoich oczu wygasł, ustępując miejsca podłej czerni. Nieprzyjemnej, brudnej czerni, którą tak bardzo kochasz.
Teraz moje buty jakby się rozpłynęły, już ich nie ma, zniknęły. Bose stopy podążają po lodzie i brudnym śniegu. Ostre sopelki boleśnie ranią skórę na spodzie moich nóg. Chcę się zatrzymać, choć na chwilę przystanąć aby oczyścić z ziemi piekące rany. Nie mogę. Twój cień pcha mnie do przodu, jak najszybciej, jak najdalej od ciebie...

Nieśmiałość potrafi zniszczyć każdy najlepszy moment w życiu. Niepewność doprowadza do obłędu. Chcesz coś zrobić, pragniesz tego, jesteś już zdeterminowany i gotowy do działania. Ale nagle przypominasz sobie, że przecież jesteś nieśmiały. Obawiasz się tego, co pomyślą sobie ludzie, co pomyśli druga strona, człowiek, przed którym stoisz. Miewasz momenty, w których pragniesz być bezuczuciową maszyną. Ale szybko zdajesz sobie sprawę, że życie robota, to żadne życie i godzisz się ze swoim brakiem pewności siebie, swoją nieśmiałością i plączącym się językiem.

Przyjaciele, znajomi, grupa społeczna, która jest potrzebna każdemu z nas do funkcjonowania. Dzięki nim nie żyje się w zapomnieniu. Dzięki nim można swobodnie rozmawiać na każdy temat. Czasami w ich towarzystwie czujesz się jakby czas nagle się zatrzymał, a odczucie znudzenia wraz z nimi staje się czymś przyjemnym. Wszystkie troski schodzą na boczny tor, świat nabiera barw. Ale kiedy już się z nimi rozstajesz, wracasz do szarości, w której odliczasz każdą kolejną sekundę do końca tego pieprzonego dnia, tygodnia, miesiąca. Mimo wszystko jednak warto żyć dla takich chwil. Ulotnych, krótkich, jeśli patrzeć z perspektywy całego życia, ale zawsze tych pozytywnych. Tę atmosferę, którą wnoszą, można porównać do światełka w tunelu. Do maleńkiego promyka słońca, wyłaniającego się zza chmur podczas burzy. Ale nie wolno zapomnieć, że burza trwa w dalszym ciągu, a szarość spowija wszystko wokół...