Dopóki nie zamieszkałam z chłopakiem, nie wiedziałam, że mam pms

Tworzymy swoisty duet i, jak to w duecie, rzecz polega na tym, że partnera słucha się uważnie tylko dlatego, by nie przegapić sygnału do zabrania głosu.

Wytężona, nieustanna praca otępia, spłaszcza, niszczy osobowość. Przesuwa ona centrum troski i zainteresowania ze strefy podmiotowej w przedmiotową sferę rzeczy, na płaszczyznę mdłej obiektywności. Wówczas człowiek przestaje się interesować swoim osobistym przeznaczeniem, swoją wewnętrzną edukacją, podsycaniem tlącego się w nim światła osobowości, tak by zabłysło pełnym, ciepłym blaskiem; ważne są dlań tylko fakty i rzeczy.

Śmierć jest opatrznością dla wszystkich mających upodobanie i talent do klęski; jest ona wysoką nagrodą, tryumfem dla tych, którzy nie doszli do niczego, ba, usilnie starali się o to. Przyznaje im rację, wieńczy ich. Dla innych, poczciwych idiotów, którzy ciskali się tu i tam, jest ona zaprzeczeniem wszystkiego, czym byli i co robili.

Wie przecież, w jaki sposób ludzie zwykle sobie opowiadają. Jeden mówi, a ten drugi wpada mu w słowo: „to zupełnie jak ja, bo ja...” i opowiada o sobie, dopóki pierwszemu nie uda się powiedzieć: „to zupełnie jak ja, bo ja... ”

Owo zdanie: „to zupełnie jak ja, bo ja...” wygląda na potwierdzenie, rozwinięcie myśli poprzednika, lecz to nieprawda. W istocie rzeczy jest brutalną rewoltą przeciw brutalnej przemocy, próbą oswobodzenia z niewoli własnego ucha i chęcią opanowania – za pomocą kontrataku – ucha przeciwnika. Albowiem całe życie człowieka wśród innych ludzi jest nieustanną walką o uszy słuchaczy. Cała tajemnica sympatii, jaką darzą Taminę, polega na tym, że ona nie pragnie opowiadać o sobie. Przyjmuje okupantów swego ucha bez protestów i nigdy nie mówi:„ to zupełnie jak ja, bo ja...”.

Gdy twoja świadomość nie odbija boleśnie sprzeczności, oznacza to, że dana ci jest dziewicza radość naiwności, że nie jesteś zdolny do świadomego odczucia tragizmu i śmierci, które zakłada jakąś zupełnie zbijającą z tropu złożoność i paradoksalne rozprężenie. Naiwność jest nieprzenikliwa dla tragizmu, ale za to otwarta na miłość, ponieważ człowieka naiwnego nie zżerają własne wewnętrzne sprzeczności. Dysponuje on więc wystarczającymi rezerwami, aby uczynić z siebie dar. Dla kogoś, kto skutecznie wyintegrował się z życia, tragiczność nabiera niesłychanie bolesnej intensywności, gdyż kontradykcje urzeczywistniają się nie tylko w nim samym, lecz i pomiędzy nim i światem.

Ale istnieją różne rodzaje szaleństwa. Czasem szaleństwo nie zachowuje się od początku jak szalone, czasem uprzejmie puka do drzwi, a gdy je wpuścisz, siada sobie cichutko w kącie, nie robiąc wokół siebie szumu - i rośnie.

Choroba psychiczna sprawia, że człowiek zwraca się do wewnątrz. Tak myślę. Więzi nas w pułapce bólu płynącego wprost z umysłu, podobnie jak ból złamanej nogi albo skaleczonego kciuka tak silnie potrafi przyciągnąć naszą uwagę i utrzymać ją w napięciu w takim stopniu, że zdrowa noga czy zdrowy kciuk zdają się już nie istnieć.

Świat jest pełen magicznych rzeczy, które cierpliwie czekają, aż nasze zmysły się wyostrzą.

Życiu entuzjasty obcy jest tragizm, bo entuzjazm to jedyna forma życiowej ekspresji absolutnie zamknięta na fenomen śmierci.