Cytaty

Nie będę gloryfikował ani idealizował złamanego serca, bo dla mnie była to swego rodzaju śmierć, a mimo tego zostałem zmuszony do dalszego życia.

Demokracja to taki ustrój, który gwarantuje nam, że nie będziemy rządzeni lepiej niż na to zasługujemy.

Postępowanie zgodnie z dewizą: „Rób to, co ci sprawia przyjemność” nie jest na dłuższą metę zbyt skuteczną receptą na satysfakcjonujące życie. Wielu ludzi w naszej kulturze, zajętych ubieganiem się o szczęście jest przekonanych, że jeśli tylko zostaną spełnione ich pragnienia, to będą mieć dobre samopoczucie. W istocie zaś jednym z najważniejszych ustaleń badań psychoanalitycznych jest to, że nasze pragnienia są zarówno bezgraniczne jak i pełne konfliktów. Wynika z tego, że drogą do odczuwania satysfakcji z życia nie jest akumulacja dóbr, doświadczeń lub sławy, ponieważ nigdy nie będziemy mieć „dosyć”, ale odkrycie, jak cieszyć się z tego, co mamy.

Im bardziej jest się uczciwym wobec siebie, tym większą ma się szansę na satysfakcjonujące i udane życie.

Jesteś jak te psy, te niechciane, które przez całe życie są źle traktowane. Kopiesz je i kopiesz, a one wciąż wracają, wciąż płaszczą się i merdają ogonem. Proszą, błagają. Mają nadzieję, że tym razem zrobią coś dobrze i wreszcie je pokochasz.

[...] jeśli nie wybaczę sama sobie, to będzie trwało i trwało, [...] nigdy nie przestanę uciekać.

Nie ma nic bardziej bolesnego i destrukcyjnego niż podejrzliwość.

[...] jeśli nie pamięta się swoich występków, umysł wypełnia luki i do głowy przychodzą najgorsze rzeczy...

Trudno jest oprzeć się dobroci obcych ludzi. Kogoś, kto patrzy na ciebie, kto cię nie zna, kto mówi, że wszystko jest dobrze, bez względu na to, co zrobiłeś niedawno czy kiedykolwiek: cierpiałeś, bolało cię, zasługujesz na przebaczenie.

Człowiek bez skrupułów zawsze musi się liczyć z człowiekiem skrupulatnym.

Dobrze jest dawać, kiedy o to proszą, ale jeszcze lepiej dawać tym, co nie proszą, pojmując ich pragnienie.

Czymże jest śmierć? To nagość nasza wiatrem smagana i znikająca w promieniach słońca.

[...] pociągi [...] zawsze wiozą gdzieś kogoś innego, przypominając mi w nieskończoność, kilkanaście razy dziennie, że ja nigdzie nie jadę.