Dla więzi zrobimy wszystko; zwłaszcza że patrząc na to w perspektywie czysto biologicznej, jeśli rodzic odejdzie, po prostu nie przeżyjemy. Dlatego dziecko „ustawia się” tak, żeby doświadczyć więzi i nie zaryzykować jej zerwania. Wybiera więź ponad wyrażanie swoich potrzeb, jeśli podejrzewa, że wyrażając potrzeby, narazi się opiekunowi. Jeśli twoja opiekunka czy opiekun odwraca się, kiedy zapłaczesz, uczysz się, żeby nie płakać. Jeśli wyrażasz swoją złość i widzisz gniew lub rozczarowanie swojego opiekuna, uczysz się chować złość. I jeszcze jedno – jeśli opiekun lub opiekunka zaczyna płakać, kiedy ty płaczesz, cały twój świat trzęsie się w posadach-, więc łykasz łzy i udajesz że wszystko w porządku.

Ostatnio trafiłam w second handzie na przecudny podkoszulek z napisem „Happiness is a choice”. Chociaż był w pięknym kolorze fuksji I miał 100 proc. bawełny, nie kupiłam go. Szczęście nie jest po prostu wyborem; to za prosta formuła, za bardzo niesolidarna z cierpieniem kobiet i mężczyzn, którzy chcą być szczęśliwi. Nie chcę słyszeć łatwych formułek i na pewno nie będę przyłączać się do i tak już zbyt licznego chóru tych, co je wyśpiewują. Znam wielu ludzi, którzy codziennie chcieliby być szczęśliwi – [...]

I to, co bardzo, bardzo ważne - nie wychowuje się prezesa, biskupa czy sportowca. Wychowuje się człowieka, bo to "człowiek" brzmi dumnie, ciekawie i wiarygodnie.

Kształtowanie mistrza to proces ewolucyjny i wrażliwy na wiele czynników. Nie wystarczy rozpoznać talent. To przede wszystkim akceptacja tego, co jest w dziecku, jego natury. To syn sygnalizował zainteresowanie, a my widzieliśmy w nim radość. Stałem więc na deszczu i śniegu obserwując jego treningi i zawody. Najpierw dwubój, czyli kombinacja norweska. Widziałem postępy, więc ze spokojem przyjmowałem to, jak się rozwija. Żona natomiast, po każdych zawodach, sprawdzała, czy Kamil jest cały i zdrowy.

Jeśli nie wybrałyśmy swojego krzywego nosa, odstających uszu, dyskalkulii, neurotyczności, dlaczego mamy wobec nich tak osądzający stosunek? I co by się stało, gdyby udało się popatrzeć na siebie okiem kochającego rodzica? Tym spojrzeniem, które każe mamie i tacie robić dziecku nieskończone ilości zdjęć, zdjęć właściwie identycznych i- z punktu widzenia obcych osób – zupełnie błahych? Jak by to było popatrzeć na siebie z miłością? I, gdyby się nam udało, jak przekształciłoby to nasze życie, nasze związki? „Rany, które zadano nam w relacji, tylko relacja może naprawić” – napisał John Frederickson w „Kłamstwach, którymi żyjemy.” Jeśli jednak wejdziemy w związek z głęboką niezgodą na siebie, ten nasz niekochany kawałek będzie w nas szalał i niszczył tę relację, tak jak porzucone dziecko w akcie gniewu niszczy budowle z klocków.

Męczennica się poświęciła. Nie może zatem być szczęśliwa. Bo poświęcić siebie – to znaczy poddać siebie, z siebie zrezygnować, siebie unieważnić. Jak ktoś, kto z własnej woli zniknął, ma być szczęśliwy? Jeśli jest, ale go nie ma?

Tego, co niezwykłe, nie można wymyślić, co najwyżej się temu sprzyja [...].

[...] dziewięćdziesiąt pięć procent każdego śledztwa polega na szukaniu w niewłaściwym miejscu.

[...] zaczął się zastanawiać, w jakim wieku następuje zmiana, w którym momencie to dzieci zaczynają chronić rodziców przed rzeczywistością. Doszedł do wniosku, że około dziesiątego roku życia.

Moja koleżanka nie mogła znaleźć dowodu osobistego. Zgłosiła jego zaginięcie, wyrobiła nowy i wydawało się jej, że koniec, kropka.

[...] Myślę o tych miesiącach, kiedy chodziła sobie z nowym dowodem nieświadoma tego, że jest zadłużona na coś, czego nigdy nie zdecydowała się kupić.

Myślę, że i tobie, i mnie kiedyś przydarzyło się to samo – ktoś nas zadłużył, nie mówiąc nam o tym. Ale nie wyglądało to jak oszustwo, tylko jak miłość. Tak przynajmniej było nazywane. Na pewno też, chociaż przez [...]

Czas płynie zbyt wolno dla tych, którzy czekają
Zbyt szybki dla tych, którzy się boją
Za długo dla tych, którzy się smucą
Za krótko dla tych, którzy się radują
Ale dla tych, którzy żyją
Czas jest Wiecznością

Normalnie myślący mają znacznie mniejsze potrzeby emocjonalne niż ty. Wystarczają im i całkowicie odpowiadają relacje, które ty uznajesz za powierzchowne. Chętnie rozmawiają o banałach, wymieniają się frazesami, dzielą poglądami, które nie budzą konfliktów, a spotykają się dla samej przyjemności przebywania razem. Lubią grupę, a nawet tłum. Lubią zabawę i rozrywkę. Nie potrzebują dyskusji na wyższym poziomie i nie mają pokusy zmieniać świata. Skoro powszechny sposób myślenia im odpowiada, po cóż mieliby [...]