Pragnienie, by wyleczyć traumę dzięki powtórnemu jej odgrywaniu, potrafi być niezwykle silne, stać się przymusem. Nieuchronnie przyciągają nas sytuacje, które są powtórzeniem pierwotnej traumy – i oczywistym, i nieoczywistym.

Wystarczająco trudne jest stawianie czoła cierpieniu zadanemu przez innych, ale wielu straumatyzowanych ludzi w głębi duszy bardziej cierpi z powodu wstydu, jaki odczuwają w związku z tym, co zrobili (lub czego nie zrobili) w tamtych okolicznościach. Gardzą sobą, tym, jak czuli się przerażeni, pozbawieni kontroli, podnieceni lub wściekli.

Słowo „idiota” jest piękne. Idiota to ktoś, kto żyje w niezależny sposób, robi swoje i nie obchodzi go to, co powie o nim świat. Idiotą jest ten, kto nie naśladuje. I nie ma to nic wspólnego z głupotą. Jeśli spróbujesz iść przez życie własną, niezależną drogą, wtedy będziesz nazywany idiotą. Tłum nie będzie cię szanował, gdyż tłum nie szanuje autentycznych ludzi. Tłum szanuje maski i fałszywe osobowości. Jeśli naprawdę chcesz być mądry, bądź idiotą.

Literatura tworząc światy o zdumiewającym ontologicznym statusie, wyprowadza nas poza siebie samych i pozwala uczestniczyć w doświadczeniu, które inaczej nie byłoby nam dane. Jeżeli dobrze się zastanowić, to większość naszej wiedzy, doświadczeń, gustów, pasji i emocji ma bezpośredni związek z książkami, które czytaliśmy. Traktujemy postaci literackie jak bliskich nam i całkiem realnie istniejących ludzi. Przywiązujemy się do nich, porównujemy do nich ; niektóre z nich potrafią zmienić nasze życie.

Problem z przebaczeniem polega na tym, że jeżeli przychodzi ono łatwo, to nie jest prawdziwym przebaczeniem; rana wyklucza ową łatwość, a jeśli nie ma rany, to nie było zdrady. Przebaczenie wyzute z emocji to pojęcie pozbawione znaczenia. Jednostka nie może przebaczyć na rozkaz, w duchu „pozytywnego myślenia”, albo dlatego, że powinna to zrobić. Pojęcie przebaczenia nabiera znaczenia wtedy, gdy akt przebaczenia na początku wydaje się niewykonalny. W owym nierzadko długo przepracowanym wewnętrznym konflikcie należy bowiem odważyć się znowu zaufać, przy jednoczesnej świadomości, iż istnieje ryzyko kolejnej zdrady.

Ludzie boją się, że im silniejsza więź między rodzicami a dzieckiem tym trudniej będzie dziecku nawiązać relacje z ludźmi spoza rodziny. [...] Tymczasem droga do samodzielności i niezależności prowadzi przez przywiązanie i zależność. Tego etapu nie warto przeskakiwać. Dobra więź to podstawa prawdziwej samodzielności w dorosłym życiu, która oparta jest o równowagę między autonomią a umiejętnością nawiązywania bliskich relacji z ludźmi.

Przyjaźń jest ważna w naszym życiu jak sól w dobrze przyprawionej potrawie. Należy więc dążyć do przyjaźni idealnej (jakkolwiek ją sobie wyobrażamy), ale zaspokajać się na co dzień „dostatecznie dobrą” przyjaźnią, aby nasze życie nabierało kolorów.

Nawet jeśli jesteś kimś wielkim, nikt nie jest tak mały, by nie zasługiwać na twoją uwagę.

My decydujemy tylko o tym jak wykorzystać czas, który nam dano.

Jeśli w pierwszym akcie na ścianie wisi broń, w następnym musi wystrzelić. W przeciwnym razie nie ma sensu, aby tam wisiała.

Gdy tylko ktoś wchodzi w moje życie, już nie potrafię go wyrzucić.

Rzadko zdarza się spotkać człowieka, który nie gra żadnej roli, nawet wtedy, gdy jest sam. Większość odczuwa potrzebę słuchania siebie i patrzenia na siebie.

Kobiety piękne nie zawsze są podniecające. Czasem to te o mniej regularnych rysach wywołują pożądanie lub sentymentalną tęsknotę.