Cytaty

Zauważyłam, że robienie rozsądnych rzeczy to dobry pomysł tylko wtedy, gdy się podejmuje zasadniczo mało ważną decyzję. Gdzie idzie o sprawy zmieniające życie, trzeba zaryzykować.

[...] tkanka blizny jest silniejsza i odporniejsza na wszelkie urazy niż zwykła skóra.

Podstawą wszystkich wolności jest władza nad własnym ciałem i wszystkim, co się w nim znajduje. Inaczej jest tylko w przypadku niewolników.

Nowoczesny człowiek żyje w iluzji, że wie, czego pragnie - gdy tymczasem pragnie dokładnie tego, czego się od niego oczekuje, że będzie pragnął.

Metafora związku jako tańca pojawia się we współczesnej terapii rodzin. I chroni przed oskarżaniem tylko jednej ze stron. Taniec oznacza, że gdy ktoś robi krok do przodu, to ten drugi musi zrobić krok do tyłu. Jeden tancerz może prowadzić, inny może się poddać, mogą też ze sobą walczyć, ale biorą w tym udział oboje. Nie muszą znać kroków, ważne, by chcieli tańczyć. Nad związkiem trzeba pracować. Jak pisze Zygmunt Bauman, nikt nie jest urodzony na naszego partnera. Związek dostarcza tak wielu kryzysów, że po tygodniu mamy wystarczające powody, by się rozstać. Ważne jest, żebyśmy potrafili w sobie pomieścić te negatywne uczucia i powalczyć o siebie.

Podstawową relacją, jaką mamy, jest relacja z samym sobą. Dzięki niej kształtują się wszystkie inne i jeśli nie potrafimy okazać współczucia sobie, to nie potrafimy okazać go też innym.

Czasem trzeba przeczekać. Zdać się na czas, siły życia, nawet szczęśliwy traf. Prywatnie w takich momentach staram się wycofać umysł ze wszystkiego: nie myśleć, nie czuć, za to skupić się na działaniu. Myję naczynia, chodzę na zakupy, sprzątam, przygotowuję wykłady. Nie wybiegam świadomością do przodu ani do tyłu. Zaabsorbowanie to jedyny sposób na to, żeby ego przestało się tak szarpać.

Zwyczajny człowiek idzie do kościoła, bo go zaproszą. Słucha. Widzi. I wyciąga wnioski na zasadzie: skoro ci ludzie reprezentują Boga, to Bóg musi być taki jak ci ludzie.

Po czym odnotowuje sobie w pamięci: Biblia to nonsens, kościół to przytułek dla ubogich rozumem.

Już o sobie nie pomyślę, że jestem głupia. To podważyłam, uważam, że jestem mądrą osobą. Mądrą na swój własny użytek, na skalę mojego życia.

Dekady odpękałam w więzieniu cudzych oczekiwań po to, żeby ktoś mnie polubił. A teraz, ilekolwiek mi zostało, te lata mam zamiar spędzić tak, jak chcę.

Jeśli się trochę inaczej ustawimy do własnych wspomnień, one po prostu stają się inne.

Myślenie o sobie nie jest niczym złym. Pod warunkiem że takie samo prawo do dbania o siebie przyznajesz wszystkim, którzy cię otaczają.

Odkryłam, że jeżeli mi jest niewygodnie, to ja muszę się ewakuować, a nie żądać od innych i otaczającego mnie świata, żeby się do mnie dopasowali. Odpuścić innym, zająć się sobą.

Współczesne kościoły przypominają firmę, która nic nie produkuje, która istnieje po to, by pracownikom było dobrze.

Bardzo możliwe, że człowiek odczuwa swoje istnienie dopiero wtedy, gdy czuje na skórze dotyk bezimiennej przestrzeni, która łączy nas z najdawniejszym czasem, ze wszystkimi umarłymi, z prehistorią, gdy umysł dopiero oddzielał się od świata i jeszcze nie zdawał sobie sprawy ze swojego sieroctwa.