W dążeniu do perfekcji właściwie nigdy nie da się powiedzieć ,,dość". Zawsze można wyżej, dalej, lepiej.

Istnieją ogromne, nieograniczone bogactwo i zachwyt, których moglibyśmy doświadczyć, gdybyśmy w pełni przyzwyczaili nasz układ nerwowy do otwartej, niepewnej rzeczywistości, w jakiej żyjemy.

Człowiek obdarowany został mową po to, aby ukryć swoje myśli.

Mam wrażenie, że to desperackie pragnienie komfortu jest największą zarazą naszych czasów. Święcie wierzymy, że jeśli będziemy bogaci, ważni albo wpływowi, wykręcimy się jakoś od dyskomfortu. A to nieprawda: dyskomfort jest częścią ludzkiego doświadczenia [...].

Można było wprost widzieć na jej twarzy, jak szybko przebiegają myśli na podobieństwo chmur czy hufców rycerzy.

Sam poeta mógł znosić obojętnie najgorszy głód. I gdyby był wolnym człowiekiem, położyłby się po prostu, naciągnął koc na głowę i czekałby bez trwogi na wprowadzenie nowego systemu organizacji warunków bytowania ludzkości.

– Te racuchy – rzekł opanowawszy się – są jakby upieczoną aureolą.

Wyrwano mu z serca najdelikatniejsze kwiaty i rzucono na ziemię jak wstrętne trujące grzyby.

Dusza tylko wie, co w sercu mieszka,
Człowiek samotny jest z swoją miłością.

Sosna na skale schnie i umiera, igliwie nie chroni ni kora;
Tak jest z człowiekiem, którego nikt nie kocha,
Po co ma żyć długo?

Świerk ma kształt dzwonnicy i charakter mistyczny. Na jego strzelistym, ale brudnym, kostropatym pniu łatwo wykwitają liszaje, śniedź, chętnie wieszają się siwobrode porosty. Całe szczęście, że lubi aż do stóp owijać się w kręgi ciężkich, spuścistych gałęzi o ciemnym, krótkim igliwiu.

Przyrzekam wam miłość dozgonną,
siwe dzwonki szaleju, błędna belladonno,
sowo, nowiu, ropucho, puchaczu i hieno,
tytoniu bladolicy i bzów czarnych posępna zżółkła walansjeno.

Przyroda jest mądra, tylko – w niej się słowiki nie kojarzą z orłami ani nie owocują ananasy na jabłoniach.

Świat jest bardzo dobry i piękny, gdy się chodzi ścieżkami duchów.