(...) odnalazłem się w łóżku gdzieś pośrodku siebie
wstałem przez ciemność do okna podszedłem
a okno było we mnie zobaczyłem się
i więcej siebie widzieć nie chcę

Chcemy, żeby ludzie się zmienili. Czekamy, by życie się odmieniło i dostosowało do naszych oczekiwań. Owszem, ludzie się zmieniają, a życie płynie. Tyle że nie dzieje się to pod nasze dyktando. Gdy przekonujemy się o tym, możemy zrezygnować ze snucia fantazji i pozwolić, żeby nasze złudzenia się rozwiały, albo rozpaczliwie się ich uczepić. Chwila, gdy złudzenie pryska, obnażając rzeczywistość, zawsze jest bolesna.

Potrzeba siły, żeby znieść stratę własnych marzeń. Potrzeba siły, żeby nie odwrócić wzroku i nie rzucić się do ucieczki, kiedy ogień prawdy pożera fałsz.

Dorosłość jest niebezpieczna, szczególnie dla osób niedojrzałych.

Kiedy psychoterapia idzie dobrze, pacjenci stwierdzają, że w większym stopniu akceptują nie tylko swoje skomplikowane życie wewnętrzne i swoje „prawdziwe” Ja, ale także złożoność i wady innych osób. Widzą swoich przyjaciół, krewnych i znajomych w kontekście ich położenia i dotychczasowych doświadczeń oraz nie traktują rozczarowań tak osobiście. Ponieważ wybaczają sobie rzeczy, które teraz rozumieją i mogą kontrolować, wybaczają także innym to, czego nie rozumieją i na co nie mają wpływu. Wyznawszy najmroczniejsze tajemnice terapeucie, który mimo to nie doznał wstrząsu, zaczynają się mniej obawiać intymności, odsłonięcia przed inną osobą. Zbadawszy swoje wrogie i agresywne impulsy, zaczynają się mniej obawiać, że w jakiś sposób skrzywdzą tych, na których im zależy. Wchłonąwszy współczucie terapeuty wobec nich, rozszerzają je na innych.

[Asertywność] To pewność siebie, wynikająca ze znajomości swoich poglądów i jasności stanowiska na dany temat. To też siła, którą dysponuję, żeby te przekonania wyartykułować. Co ważniejsze – asertywność to również autentyczność, płynąca ze znajomości swoich uczuć oraz adekwatne do nich reagowanie.

Dla dziecka odkrycie, że nie może dostać wszystkiego, jest bardzo rozwijającym, głęboko uświadamiającym doświadczeniem. Dlaczego mielibyśmy chronić przed nim dorosłych? Osoby roszczeniowe często nie przeszły tej ważnej fazy w rozwoju – dlatego tak źle reagują na odmowę. Jeśli więc ktoś się obrazi – trudno.

Miałam kiedyś na warsztatach grupę ezoteryków. Mieli opór przed uwalnianiem złości, uznali, że ich to nie dotyczy. Że nie będą wchodzić w negatywną energię. Kiedy wreszcie pozwolili sobie na to, by wypuścić ją z siebie, zrobiło się tak gorąco, że w zamieszaniu dostałam pięścią.

Ten, kto się boi, że będzie cierpieć, już cierpi, ponieważ się boi.

Owo powszechne wyrzucanie sobie, iż „nie zrobiło się tego, co powinno się zrobić”, wynika - moim zdaniem - między innymi z ukrytego pragnienia kontrolowania tego, czego nie da się kontrolować.

Martwiąc się na zapas, człowiek wypełnia przyszłość lękiem, żeby nie było w niej miejsca na odkrycie, kim jest ta tajemnicza, nieznana osoba – on sam.

Słowa rozpalone nienawiścią podpalają nie gorzej niż zapałki.

Chłodem jej miłość mnie truła,
choć ciało było życzliwe.

Na świecie jest pewien ograniczony zapas miłości – kiedy jedna się zaczyna, druga musi się skończyć...