Łatwo kochać fragmenty
które były długo w drodze.
Inskrypcje na dzwonach kościelnych
i przysłowia w poprzek świętych
i wielotysiącletnie nasiona.

Dwie prawdy zbliżają się do siebie. Jedna od wewnątrz, druga z zewnątrz,
a w miejscu ich spotkania można ujrzeć siebie.

Ten co wyleguje się pod drzewami
jest zarazem u góry. Strużkami wsącza się w tysiące gałązek,
kołysze się wte i wewte,
katapultuje się w zwolnionym tempie.

Każdy człowiek to półotwarte drzwi
prowadzące do jednego pokoju dla wszystkich.

Muzyka jest szklanym domem na zboczu
gdzie lecą kamienie, toczą się kamienie.
I przetaczają się kamienie
lecz każda szyba pozostaje cała.

Śnieg świecił i ubywało wszystkich ciężarów - jeden kilogram
ważył 700 gram nie więcej.

To właśnie szarość nieba
sprawia, że ziemia zaczyna lśnić:
łąki nieśmiało zielone,
czarny chleb uprawnych pól.

Z dna lasu powstaję.
Rozjaśnia się między pniami.
Deszcz pada na moje dachy.
Jestem rynną dla wrażeń.

Od samego początku - mówił - zaczęło się od kłamstwa; a co się zaczęło od kłamstwa, kłamstwem też musi się skończyć; to prawo przyrody.

Trudno jest sądzić piękno; nie jestem jeszcze przygotowany. Piękno to zagadka.

Prawo samoniszczenia i prawo samozachowania są jednako silne w człowieku.

Moje słowa nie odpowiadają moim myślom, a to poniża owe myśli.