Rzut oka na świat wykazuje, że okropności nie są niczym innym jak realizmem.

Na świecie ma się do wyboru tylko samotność albo pospolitość.

Lecz dziś wiem jedno: ten, kto szuka porządku niech unika psychologii. Niechże się zdecyduje raczej na fizjologię czy teologię, będzie miał przynamniej solidne oparcie – albo w materii, albo w duchu; nie pośliźnie się na psychice. Psychika, to bardzo niepewny obiekt badań.

Tak, możemy wylądować na Słońcu.
Po prostu musimy to zrobić w nocy.

Wolelibyście kochać bardziej i bardziej cierpieć czy mniej kochać i mniej cierpieć? Oto, jak sądzę, ostatecznie, jedyne rzeczywiste pytanie. Możecie zauważyć - słusznie - że w rzeczywistości nie ma takiego pytania. Bo nie mamy wyboru. Gdybyśmy mieli wybór, wtedy istniałoby pytanie. Ale nie mamy, więc nie istnieje. Kto potrafi zapanować na tym, jak kocha? Jeśli możesz nad tym zapanować, wtedy to nie jest miłość.

Przyszłość już tu jest – po prostu nie jest równomiernie rozłożona.

Sens życia polega na znalezieniu talentu. Celem życia jest oddanie go.

Mentalizowanie to widzenie siebie z zewnątrz oraz patrzenie na innych od środka.

Mentalizowanie można porównywać do obejmowania własnym umysłem umysłu drugiego człowieka. Czyli z jednej strony jesteśmy świadomi tego, co my myślimy i czujemy, a z drugiej jesteśmy autentycznie ciekawi co dzieje się we wnętrzu drugiego człowieka.

Jesteśmy gotowi to rozumieć mimo że czasem jest to inny sposób doświadczania i myślenia od naszego. To próba zobaczenia realnego człowieka, a nie potwierdzenia naszego wyobrażenia o nim. Gotowość do rozumienia widzialnych zachowań w kategoriach niewidzialnych myśli i uczuć. Ciekawość jak to jest tam, w świecie należącym do innego.

Nie spieraj się z idiotą, ktoś patrzący z boku mógłby was pomylić.

Prawdziwa architektura utkana jest z mgły i światła. Jeśli chce się pan uczyć, musi pan studiować naturę.

Trudności muszą mieć ci, którzy przyjęli autorytet jako prawdę, a nie prawdę jako autorytet.

Nauka jest jak seks: czasami wychodzi coś pożytecznego, ale to nie jest powód, dlaczego to robimy.

Cokolwiek dziecko mówi do rodzica, nie mówi o nim tylko o sobie. Wszyscy ludzie mówią tylko o sobie. Nieważne czy mówią: „nienawidzę cię”, czy „jesteście denni”, zawsze mówią o sobie, o swoim bólu, rozczarowaniu, bezsilności. Warto to wiedzieć i warto pokazywać to dzieciom.