Ludzie mogą się zmienić w różne sposoby:

bo muszą - kiedy są wystarczająco zranieni
bo są zainspirowani - kiedy wiedzą
bo chcą - kiedy nauczyli się czegoś
bo są w stanie - kiedy otrzymają wystarczająco dużo aby się podzielić

Po co się wyzbywać Boga, żeby na powrót upaść w siebie? Na co ta wymiana ścierw?

Pan nie jest moim pasterzem
A niczego mi nie brak
Nie przynależę i nie wierzę
I chociaż idę ciemną doliną
Zła się nie ulęknę i nie klęknę.

Można szczuć słowem
Można szczuć modlitwą
Można dzielić ludzi
Ciąć krzyżem jak brzytwą.

Gdyby rok schowany był w zegarze, jesień byłaby magiczną godziną.

Rosjanie mają dodatkowy chromosom - chromosom strachu. I gdyby w ciągu terroru i zastraszania historia dała im choć jedną, nawet krótką epokę wolności, to byłby to szczęśliwy i mądry naród. Co się stało rosyjską duszą? Czy ona kiedykolwiek istniała, czy tylko chcieliśmy w nią wierzyć?

[...] słuchał go z równą uwagą, z jaką się wącha pospolitą wodę kolońską.

[...] przysiadał się do niego, szukając jakiegoś słowa, jednego z tych, do wypowiedzenia którego jeden człowiek inspiruje drugiego, żeby potem samemu je usłyszeć na pocieszenie.

Gdy człowiekowi życie dało dużo, a nawet zdawałoby się, że dało wszystko potrzebne do szczęścia, to wtedy właśnie myślą szuka, czego mu może być brak; gdy uparcie szuka, to wreszcie znajduje, a gdy znajduje - nie jest szczęśliwy.

Prawdziwe szczęście wyrasta w podobnych warunkach psychicznych jak nieszczęście. „Tylko szczęśliwy być może nieszczęśliwy”,
bo tylko ten, kto ma życie dość pogłębione i nasilone, może być szczęśliwy i tylko on może być nieszczęśliwy;
bo życie innych ludzi przechodzi w stanach obojętnych, mniej lub więcej przyjemnych lub przykrych, ale ani szczęśliwych, ani nieszczęśliwych.
A i zewnętrzne warunki szczęścia i nieszczęścia są pod pewnym względem podobne: w życiu przeciążonym monotonną, mechaniczną pracą, która nie daje chwili do zastanowienia się nad własnym losem, nie ma miejsca na szczęście, ale także i na nieszczęście.

Młoda dziewczyna z inteligencji, która podczas wojny pracowała jako robotnica fabryczna, mówiła: „Nie jestem ani szczęśliwa, ani nieszczęśliwa; jestem na to zbyt zmęczona”.

Jak powiada Proust, śmierć milionów nie znanych nam, dalekich ludzi, jest nam ostatecznie mniej przykra niż przeciąg, który na nas samych zawieje.

[…] on nigdy nie kontrolował swoich nerwów tak jak ty. Nie powinieneś być muzykiem, […]; ludzkość straciła w tobie wielkiego inżyniera albo mordercę…

Musimy podążać drogą do wyzwolenia, nawet jeśli oznacza to koszt śmierci milionów w wyniku użycia broni jądrowej.