Ale człowiek ociąga się albo rozpamiętuje; nieżyje w teraźniejszości, lecz z odwróconą głową opłakuje przeszłość, czy też, nie bacząc na otaczające go bogactwa, wspina się na palce, żeby dojrzeć przyszłość. Nie może być szczęśliwy i silny, póki on także nie będzie żyć z przyrodą w teraźniejszości, ponad czasem.

Jeżeli będziemy żyć prawdziwie, będziemy prawdziwie widzieć.

Wierzyć swej własnej myśli; wierzyć, że to, co w głębi Twego serca prawdziwe jest dla ciebie, jest prawdziwe dla wszystkich ludzi - to jest geniusz.

Aktywna dusza widzi prawdę absolutną; wypowiada ją, czyli tworzy. W tym działaniu jest geniuszem, co nie stanowi przywileju tu i teraz jakiegoś wybrańca fortuny, lecz jest zdrowym stanem każdego człowieka.

Religia jednego wieku staje się literacką rozrywką wieków następnych.

Nawet jeśli wszystko jest stracone i przepadło na zawsze, pozostaje tęsknota.

Rzeczywiste wychowanie odbywa się między wierszami. Przenika poprzez szczególną atmosferę, jaka panuje w domu między rodzicami, między nimi i znajomymi czy sąsiadami. A zatem prawdziwy proces wychowawczy zależy od tego, jaką naprawdę jesteśmy rodziną. Właśnie to najbardziej wpływa na dzieci.

Szczęśliwi ci, którym instynkt od razu wskazuje właściwą drogę, którzy nie widzą złych i dobrych stron każdej sprawy z tą samą jasnością.

I kiedy twoje usta ustami otwieram,
Czuję jakbym mej duszy znów otwierał blizny,
I piję z nich te słodkie, duszące trucizny,
Z których moc mam do życia, od których umieram.

Rzadko uciekamy przed problemami, które zagrażają nam od zewnątrz. Najczęściej do ucieczki skłaniają nas własne uczucia. Tyle, że nie zdajemy sobie z tego sprawy. Kiedy się boimy jesteśmy przekonani, że źródłem lęku jest jakiś zewnętrzny problem. Bywa, że sięgamy po „lekarstwo geograficzne”, ale od własnego życia uciec nie jesteśmy w stanie. Gdziekolwiek byśmy pojechali, uczucia będą nam towarzyszyć jak cień. Uciekamy przed tym co w nas samych woła o miłość. Łatwiej jest uciekać niż wrzucić na luz, zatrzymać się, spojrzeć w siebie i pozwolić naszym własnym uczuciom, by nas przemieniły.

Kto jak zwierz pustyni szuka,
Jak pugacz po nocy lata,
Jak upiór do trumny puka,
Taki zgubiony dla świata.

Rzut oka na świat wykazuje, że okropności nie są niczym innym jak realizmem.

Na świecie ma się do wyboru tylko samotność albo pospolitość.

Lecz dziś wiem jedno: ten, kto szuka porządku niech unika psychologii. Niechże się zdecyduje raczej na fizjologię czy teologię, będzie miał przynamniej solidne oparcie – albo w materii, albo w duchu; nie pośliźnie się na psychice. Psychika, to bardzo niepewny obiekt badań.