Namiętności! To dobre w poezji lub na scenie, gdzie spacerują aktorzy w pelerynach i z nożami, a potem zabici i zabójcy udają się razem na kolację.

Zwalnianie ludzi z ciężaru wolności, aby czuli się bezpiecznie, to powracający temat w historii autorytaryzmu.

Jak w ruskiej bajce. Nierzeczywisty świat. Nie wierzysz. Robisz zdjęcie, patrzysz na zdjęcie i znowu nie wierzysz.

Wszystkie drzewa na świecie dokądś wędrują. Wieczni pielgrzymi. Pamiętasz, jak jechaliśmy tu, do tego miasta, a za oknami wagonu podróżowały drzewa? Pamiętasz tych dwanaście topoli, które naradzały się, jak przebyć rzekę? A jeszcze wcześniej, na Krymie, widziałem cyprys, pochylony nad kwitnącym migdałowcem. Cyprys był niegdyś rosłym, wysokim kominiarzem ze szczotką na drucie i drabiną pod pachą. Zakochał się biedak po uszy w małej praczce, różowej jak kwiaty migdału. No i w końcu się spotkali i razem dokądś zdążają. Lekki wietrzyk wzdyma jej różowy fartuszek, a on nieśmiało się nad nią pochyla, jakby wciąż jeszcze się bał umazać ją sadzą. Pierwszorzędna bajka. Wszystkie drzewa są pielgrzymami. Mają swojego mesjasza, którego poszukują. Ich mesjaszem jest majestatyczny cedr libański, a może jakiś niepozorny krzaczek w tundrze.

Pisał donosy nie tylko na ludzi, lecz również na damy z kart.

[...] Nic i nigdy nie zastąpi straconego towarzysza. Nie można sobie stworzyć starych przyjaźni. Nie ma ceny skarb tylu wspomnień, tylu trudnych godzin przeżytych razem, tylu waśni, pojednań, porywów serca. Takie przyjaźnie nie są do odtworzenia. Sadząc dąb, daremnie cieszylibyśmy się nadzieją, że niebawem listowie jego użyczy nam cienia.

Ale za to mieliście Mickiewicza. Większy jest od naszego Puszkina. Na ścianie u mnie wisi. Przedtem wisiał tam Puszkin, ale przeniosłem go do wychodka - był przecież kamerdynerem.

Zabawa to poważna rzecz. Zawsze symbolizuje życie. To ona wprowadza dzieci w życie. Tylko gdy się bawią, mogą się uczyć.

- Cierpienie też jest przyjemne - szepnęła namiętnie Ludmiła. - I w bólu jest słodycz - byle czuć, że się ma ciało, byle tylko widzieć nagość i piękno ciała.

- Panowie - zaczął.
Na to słowo, które po raz pierwszy skierowano do nich, wszyscy zwrócili uwagę. Niektórzy wyprostowali się, żeby padło im prosto w twarz, inni nadstawili ramiona, żeby pasowało ich na rycerzy.

...ludzie, którzy nie oglądając się na bliźnich, niezmiennie prą tylko ku swoim celom, jednym słowem, jednym gestem potrafią nam przypomnieć o tym, jak bardzo jesteśmy samotni; to jedno słowo, ten jeden gest bez żadnej widocznej przyczyny zastyga w naszej duszy jako wieczysty symbol bezcelowości życia.

Gdzie jest sprawiedliwość? Na tę rozpustną, biblijną nierządnicę, na tę ohydną personę powinien spaść deszcz siarczysty z nieba, tymczasem sypią się na nią kwiaty.

Nie wolno się czerwienić. Niczego nie wolno się wstydzić. Nasz los to gwiazdy i śmiecie.

Gdy jesteśmy zdenerwowani, nagle wszystko staje się istotne, nawet to, czego kiedy indziej w ogóle byśmy nie zauważyli.