Kiedy zaczynamy pytać: "A co ty dla mnie zrobiłeś?", przestajemy kochać.

Jeśli z miłością w sercu działać będziesz dla dobra tych, którzy twoimi przyjaciółmi nie są, rozczarujesz się często i stracisz wiarę. Lecz jeśli wytrwasz w okazywaniu miłości, znajdziesz swe szczęście, bez względu na to czy darzyć cię będą wzajemnością, czy nie.

Dajemy pokazy miłości, współczucia i tolerancji, których w istocie wcale nie doznajemy. Taka pseudo-miłość daje człowiekowi poczucie słuszności, ale nie daje przyjemności. Nie wynika z antycypacji przyjemności, ale z moralnego obowiązku lub poczucia odpowiedzialności. Zachowanie tego rodzaju służy do ukrywania wręcz przeciwnych emocji. Pseudosymaptia osoby "cnotliwej" przesłania wypartą wrogość, fasada współczucia maskuje wyparty gniew, a udawana tolerancja kryje uprzedzenia.
Człowiek cnotliwy tłumi swoją potrzebę przyjemności, oddając pierszeństwo stworzonemu przez ego ideałowi doskonałości moralnej. Wypiera również poczucie winy, którego doznaje z powodu swych prawdziwych uczuć (...) Każdy, kto czuje się winny, nosi w sobie zarazem ukryte poczucie wyższości moralnej.

Tęsknota jest w tej samej relacji do miłości, co głód do apetytu (...) Różnica pomiędzy tęsknotą a miłością manifestuje się w sposobie bycia i zachowania. Kochanek antycypuje przyjemność, jego ciało jest przyjemnie pobudzone, rozgrzane i otwarte. Osoba stęskniona jest smutna i wycofana (...) Potrzebować kogoś i kochać go - to nie to samo. Potrzeba wiąże się z brakiem, miłość jest spełnieniem.

Konie na pastwisku instynktownie stają tak, że ogon jednego znajduje się w pobliżu łba drugiego. W ten sposób opędzają się od much. W nocy opierają głowę na kłębie towarzysza. Właśnie tak powinno wyglądać spokojne odwzajemnianie uczuć.

To, że coś jest dla ludzi niewytłumaczalne, nie znaczy, że nie jest wytłumaczalne.

[…] geniusz […] jest szczególnie ślepy na to, co przekracza jego koncentrację na dziele […].

Nic nie może się zmienić, nic się nie zmieniło tam, gdzie wszystko zostało powiedziane w odpowiednim miejscu i w odpowiednią godzinę.

Głośno protestuje się przeciw szkodliwemu jedzeniu, tymczasem nikt nie bierze pod uwagę tego, że wiadomości również zwykle nam szkodzą.

Drzewo kultury żywi się wieloma sokami i liczy się tylko to, aby rozpościerało swe gałęzie, a jego owoce miały smak.

[…] czasami trzeba być bardzo daleko, żeby naprawdę objąć wzrokiem pejzaż, że ponadnarodowe spojrzenie często wyostrza uchwytywanie istoty narodowej.

(...) przywódca nie powinien przyznawać absolutnego priorytetu interesom obywateli własnego kraju. Wartość życia niewinnej istoty ludzkiej nie zmienia się przecież wraz z narodowością.

Dlaczego gatunek nie jest cechą moralnie znaczącą? Z tego samego powodu, z jakiego nie jest nią rasa lub płeć. Rasista, seksista i zwolennik "gatunkowizmu" mówią to samo: granice mojej grupy wyznaczają granice większej wartości. Jeśli ktoś należy do mojej grupy, jego wartość jest większa niż wtedy, gdy nie należy - obojętnie, jakich innych cech mogłoby mu brakować. Rasizm, seksizm i "gatunkowizm" są formami protekcjonizmu lub egoizmu grupowego.

U niosek trzymanych przez dłuższy czas w takiej hodowli teksaski przyrodnik Roy Bedichek zauważył inne objawy: Przyjrzałem się uważnie ptakom hodowanym w ten sposób i wydały mi się nieszczęśliwe. [...] Zamknięte w bateriach klatek prawie oszalały w tym okresie swego życia, gdy w warunkach naturalnych zyskiwałyby już samodzielność i ścigały w trawie polnego konika. Był to dosłownie kurzy dom wariatów.