W psychoterapii wymagana jest współpraca, ale od nikogo nie wymaga się, by udawał, że ta współpraca mu się podoba. Działania i uczucia to dwie odrębne sprawy: w przeciwieństwie do działań, żadne uczucie nie jest nie do przyjęcia.

Przechodziłem pod namiotami drzew
i krople deszczu dosięgały mnie niekiedy,
jakby pytając:
czy chcesz cierpieć?
Czy chcesz płakać?
Powietrze było wilgotne,
Liście błyszczące,
zapach wiosny i nieszczęścia

Myśleć, czuć swoją względnością, nie przeinaczać jej, nie kłamać sobie, przezwyciężyć nałóg myślenia o sobie w kategoriach zamkniętych – oto szkoła humoru.

Człowiek z natury jest leniwy i przyjmuje dogmaty jako symbole spakowanej rzeczywistości. Wtedy jest wygodniej żyć oraz dokonywać wyborów. Natomiast ta wygoda życia jest w rzeczywistości kastracją intelektualną. Jeśli nie ma on poczucia humoru, które to rozłoży w jednej chwili, to jest niewolnikiem swoich własnych ustaleń, planów, dogmatów.

Czas jest cenny; to jedyny nieodnawialny zasób, jaki posiadamy. Terapeuci psychodynamiczni zazwyczaj mają swoje sposoby na podkreślanie wartości czasu, jakim dysponują, oraz na wyrabianie w pacjentach odpowiedzialności za ich podejście do czasu. Poszanowanie jego ograniczoności jest spójne z typowym dla psychoanalizy kierowaniem uwagi na inne bolesne prawdy, takie jak śmiertelność, wszechobecność konfliktów, ograniczenia osobistej siły czy nieosiąganie perfekcji.

Trzeba się wystrzegać tematów, nad którymi się panuje. Lepiej być opanowanym przez nie. Im bardziej posuwam się do przodu, z tym większym trudem odkrywam, kto pisze we mnie, gdy piszę. Pisze się samo.

Tworzy się wyłącznie poprzez równoważenie strachu i pomysłowości. Jeśli za bardzo się boisz, nie zdołasz niczego wymyślić. Jeśli nadmiernie się kontrolujesz już nie narażasz się na niebezpieczeństwo i nic ważnego nie wymknie się spod twojego pióra.

Dojrzałość to tolerowanie frustracji, ambiwalencji, godzenie się z utratami. To rozpoznawanie swojej potrzeby bycia w zależności, uznawanie faktu, że człowiek - by wzrastać i rozwijać się - potrzebuje dobra od innych. Musi więc umieć prosić i przyjmować z wdzięcznością dobro i godzić się z tym, że nie wszystko jest możliwe.

Słuchanie to magia: zmienia osobę z obiektu zewnętrznego, nieprzejrzystego lub mgliście zagrażającego w intymne doświadczenie, a zatem w przyjaciela. W ten sposób słuchanie zmiękcza i transformuje słuchającego. Słuchanie ma tak fundamentalne znaczenie, ponieważ jest glebą, z której wyrastają wszystkie owoce naszych ludzkich związków. [...] Jeśli chcesz pozostać otwarty na życie i zmianę, musisz słuchać. A naprawdę słuchać to znaczy obdarzać szacunkiem.

Aby zbadać kwestię dojrzałości, [...] zaczęliśmy rozmawiać o znanych nam ludziach, co do których czuliśmy, że są prawdziwie dojrzali. Próbowaliśmy dociec, co takiego mieli w sobie, że wydawali się nam dojrzali. [...] Jak odkryliśmy, ludzie ci sprawiali wrażenie odpowiedzialnych, lecz nie nudnych, doświadczonych, lecz nie ograniczonych. Akceptowali samych siebie, nie będąc zamknięci na zmianę i rozwój. Byli serdeczni bez ckliwości, stabilni bez inercji i silni bez szorstkości. [...] Ostatecznie z naszych rozmów wyłoniła się lista cech, które, jak uznaliśmy, charakteryzują dojrzałą osobę [...]. Pierwszą z tych cech była odpowiedzialność.

Życie jest skończonym kawałkiem czasu, który został ci podarowany jak czysta kartka do pokolorowania, zabazgrania albo zmięcia i wyrzucenia do kosza na śmieci.

Od trzydziestu lat badam świat za pomocą własnej wyobraźni, która wydaje mi się prawdziwym narzędziem poznania. Jakie nudne byłoby przeżywanie wszystkiego, o czym się opowiada! Zostawiam to tym, którzy upierają się, by uchodzić za powieściopisarzy, chociaż brak im podstawowego daru: wyobraźni. Nie mam ambicji, żeby dorzucić milionową książkę o rozwodzie, o depresji, o chorobie, o stracie ojca, o rodzicielstwie...

Osoby te są świadectwem, że jeśli ludzie wykorzystają swoją pasję i jakiekolwiek ograniczone zasoby, które są w ich zasięgu, to nie tylko zmienią świat, ale będą też i tą zmianą, która uczyni świat lepszym miejscem tam gdzie są. Prawda jest taka, że każdy może coś zmienić; wystarczy użyć to, co się ma, aby zrobić wszystko, co można.

Nie porównuj swojego życia z innymi. Nie ma porównania między słońcem a księżycem; świecą, gdy nadejdzie ich czas.

Kiedy ludzie przezwyciężą swoje ograniczone stany emocjonalne, które utrzymywały łączność z przeszłymi doświadczeniami, wyrywą się wówczas z niepotrzebnych nawyków i automatycznych programów oraz zmienią autodestrukcyjne, wbudowane w system nastawienia i przekonania organizmu – wtedy komórki ich układu odpornościowego zaczną tworzyć i regulować nowe geny.