Poezja bierze początek ze wzruszenia rozpamiętywanego w spokoju.

Najlepsza część życia ludzkiego to małe, bezimienne i zapomniane akty dobroci i miłości.

Ludzie zajmujący się trenowaniem koni, wiedzą, że zwierzę, któremu złamano ducha, nigdy nie zostanie asem torów wyścigowych. Rodzicom, niestety, często tej wiedzy brakuje. Pewna kobieta, z którą pracowałem, opowiadała o swoich trudnościach w kierowaniu synem. Rzekła „Jeszcze go złamię”, z taką zaciętością, że zdałem sobie sprawę, ile wrogości żywiła do niego. Powiedziałem jej, że nie mogę z nią pracować, ponieważ nie mógłbym zaakceptować takiej postawy u kogoś, kto zwraca się do mnie o pomoc. Niewątpliwie sama została złamana gdy była dziewczynką, ale w żadnym stopniu nie usprawiedliwiało to jej postawy wobec własnego dziecka.

Miłość jest życiem, jego największą wartością. To właśnie w niej rozkwitają wiersze, czyny i wszystko inne. Miłość jest sercem całości. Kiedy serce stanie, umiera wszystko inne, wszystko staje się zbędne, bezużyteczne.

Dobrze mi i ciepło,
Jak zimą u pieca.
A brzozy rzędem stoją,
Jak olbrzymie świece.

Dyktatorzy i niedemokratyczne reżimy używają słowa „suwerenność”, by podważyć krytykę swoich rządów i przysłonić nieudolność oraz powszechne kradzieże. Okrywają się nią, odmawiając prawa do pociągnięcia ich do odpowiedzialności.

To, co istotne, rozumie się samo przez się, bo przychodzi samo przez się − tradycja milczy, szczególnie w temacie siebie samej.

Mężczyzna, z którym [...] się spotykałam, próbował wygrywać spory ze mną, zarzucając mi, że jestem zaślepiona ideologią. Nie postrzegam świata obiektywnie, [...] i na wszystko patrzę feministycznym okiem. Kiedy wytykałam mu, że to samo dotyczy jego (utożsamiał się z libertarianizmem), wnosił sprzeciw. [...] Jego postrzeganie świata dla niego samego było uniwersalne, a feminizm − oglądanie świata z kobiecej perspektywy − niszowe. Przesiąknięte ideologią.

Niegdyś sądziłam, że posiadam dar tworzenia, lecz porzuciłam tę myśl; kobieta nie może pragnąć komponować − żadnej się to nie udało, czemu więc miałabym oczekiwać, że mnie się uda?

Konsekwencją [...] zdominowanej przez mężczyzn kultury jest to, że męskie doświadczenie, męska perspektywa są postrzegane jako uniwersalne, doświadczenie kobiet natomiast − połowy ludności świata! − jako coś... no cóż, niszowego.

Bóg przy następnym potopie posłuży się nie wodą, lecz papierem.

Na wiele rzeczy nie mamy wpływu: na geny, na to, w jakiej rodzinie się urodziliśmy, więc zamiast pogrążać się w czarnej dziurze wstydu i gorszości, lepiej godzić się z tym, czego zmienić nie możemy, i skupić się na tym, co mamy dobrego, fajnego.

Dzieciństwo to potężna, błękitna fala, która unosi człowieka, niesie go naprzód i kiedy już mu się wydaje, że tak będzie zawsze, ona znika, przepada bez śladu. Nie możesz jej dogonić ani sprowadzić jej z powrotem. Ale zanim zniknie, ta fala zostawia na brzegu podarunek: muszlę. W tej muszli zamknięte są wszystkie odgłosy dzieciństwa. Nawet teraz, kiedy Jameelah zamykała oczy i nastawiała uszu, potrafiła je usłyszeć: dźwięczący śmiech swojego młodszego rodzeństwa, pełne zachwytu słowa ojca w momencie przerywania postu kilkoma daktylami, śpiew matki podczas szykowania posiłków, trzaskanie ognia wieczorową porą, szum drzewa akacji na zewnątrz...