Nie ma dla mnie i nigdy już nie będzie niczego bez bólu. Ta sprawa nie jest skomplikowana, ja ją rozumiem, to jest prosta sprawa, tylko wszystko polega na tym, czy ja wytrzymam ten ból, który na mnie polega, czy go zniosę, bo to jest wielki ból, straszliwy i nieodwołalny. Patrzeć bolało mnie, słuchać bolało mnie, oddychać bolało mnie, bo zaczynałem żyć istnieniem potężnym wszechogarniającym rozciągającym mnie. [...] Kiedy słuchałem, za dużo słyszałem, chóry, chóry. Kiedy oddychałem, czułem ten dziwny smak powietrza, czułem, jak atomy bombardują mi podniebienie, słyszałem w gardle hałas, zgiełk powietrza. I wszystko było słynne, najbłahsza rzecz, przedmiot, kubek na stole, firanka w oknie, buty w kącie, kiwanie palcem u nogi, garnek na płocie, wszystko było słynne.

Pewne obrazy z dzieciństwa zostają w albumie pamięci wyryte niczym fotografie, niczym sceneria, do której człowiek zawsze wraca pamięcią.

Nie mógł przewidzieć, co stanie się w tydzień później ani co przyniesie ze sobą koniec lata, ale tego dnia był pewien, że jego siostra czuje się szczęśliwa. I było to znacznie więcej, niz można było o niej powiedzieć przez wiele lat.

- Chyba najlepiej będzie nie wracać do tematu aż do jutra - zaproponowała Alicja. - Musimy się porządnie wyspać, to pomoże nam zobaczyć wszystko w innym świetle. Tak się przynajmniej mówi…

Nie należy wierzyć, iż istnieją granice grozy, którą zdolny jest przyjąć ludzki umysł. Wręcz przeciwnie, wszystko wskazuje na to, iż w miarę jak ciemność staje się coraz głębsza, głębia owa zaczyna rosnąć wykładniczo - i choć nie chcemy tego przyznać, to doświadczenie podpowiada nam, iż kiedy koszmar staje się dość czarny, groza zaczyna rodzić grozę, a jedno przypadkowe zło płodzi następne, często rozmyślne złe czyny, póki w końcu wszystkiego nie pochłonie ciemność. Najstraszniejszym zaś pytaniem pozostaje to, ile dokładnie grozy może znieść ludzki umysł i wciąż zachować niezłomną, nieugiętą łączność z rzeczywistością. Trudno ukryć, że podobne wydarzenia mają w sobie coś z absurdu. W pewnym momencie wszystko staje się zabawne. Możliwe, że w tej właśnie chwili nasze zdrowie umysłowe zaczyna albo ratować się przed upadkiem, albo też załamywać i pękać. To moment, gdy człowiekowi wraca poczucie humoru.

Miał wrażenie, iż wędruje po wąskiej kładce ponad otchłanią szaleństwa. Otaczał go obłęd, trzepocząc cicho skrzydłami sowy, nocnego łowcy o wielkich, złotych oczach: zmierzał wprost ku szaleństwu.

[...], bo z myślami często bywa tak, że póki siedzą w głowie, wydają się mądre i kształtne, wypowiedziane zaś wychodzą pokraczne, śmieszne i zupełnie nie takie, jakie być powinny.

Większość ludzi żyje dłużej, niż trzeba. Kiedy jest się starym, to czas staje się przejrzysty jak woda w strumieniu. Co było, co będzie - wszystko znać na wylot, i nie ma niczego, czego nie byłoby już wcześniej.

Traumą nie jest to, że twoi rodzice się kłócili i rozwiedli, że twój ojciec był w więzieniu, że patrzyłeś na nałogi najbliższych, że byłeś zaniedbywany. To nie jest trauma. To są wydarzenia, które wywołały traumę. Czym jest trauma? Nie jest tym, co się tobie przydarza; jest tym, co się w tobie wydarza w wyniku tego, co się stało. Trauma jest wydarzeniem wewnętrznym. Samo słowo pochodzi od greckiego słowa »ranienie«. Tak więc trauma jest raną.

Oglądnąwszy się na śmierć-przytulankę – całkowita destrukcja ego…
Jestem wolny – nie określam się.

Może pomylę psa z czajnikiem,
piwo z deszczem.
Kołysanie muzyki bioder dziewcząt z
tańcem śmierci.

Część ludzi uważających się za ateistów nie neguje istnienia przyczyny, lecz jedynie ją ignoruje. Inni z kolei utożsamiają ateizm z prawem wszechświata, tak jakby mogło istnieć prawo bez prawodawcy. Jest jednak wielce wątpliwe, czy w ogóle są ateiści, dla których negowanie istnienia Boga implikuje założenie, że wszechświat sam jest przyczyną swojego powstania. Takie twierdzenie jest logicznie niemożliwe, ponieważ gdyby wszechświat stworzył sam siebie, musiałby poprzedzać własne istnienie, aby powołać siebie do życia - a to jest nonsens.

Ludzkie miłości są lustrami odbijającymi ich charaktery. Ktoś mały duchem, zdobywszy wysokie stanowisko, otacza się ludźmi również pozbawionymi siły duchowej, aby mógł poczuć się na ich tle wspaniały. Bogacz, który zgromadził kapitał nieprawymi, podłymi środkami, funduje biblioteki, by gromadziły w sobie całą wiedzę i wykształcenie, którego on nie posiada. Wszyscy oni kochają to, co na pozór zdaje się odbijać prawdziwą miłość ich serc i obiekt pragnień. Kobieta, której głównym celem jest pięcie się w górę po schodach kariery, posiada wśród przyjaciół ludzi użytecznych na zasadzie tego samego podobieństwa. Mają oni to, co ona dopiero chce posiąść: wysoki status społeczny i uznanie. Święty kocha grzesznika nie dlatego, że zbliżają ich te same grzechy, ukochał on możliwość czynienia dobra przez grzesznika. Syn Boży stał się Człowieczym, ponieważ ukochał człowieka.

Rozgłos próbuje tworzyć wartość, chwała ją rozpoznaje. Rozgłos to róż na bladawym policzku przeciętności, chwała to rumieniec zdrowia.

Wierzę, że jesteśmy wieczni. Tak więc w przestrzeni wieczności jesteśmy w drodze powrotnej do źródła. Myślę, że najważniejsze jest to, kiedy jest najtrudniejsze. Pokonując samych siebie, opanowując chwilę i kalibrując nasz system nerwowy do spójności i porządku, dosłownie zmieniamy nasze przeznaczenie.