Cytaty

Mój dziadek
Został wynaleziony
W okresie
Orzecha łupanego.

Wielkie odkrycia są najpierw wymysłem, a potem czymś oczywistym.

Milczał kilka godzin:
Okłamywał siebie.

Niekiedy wystarczy przetrzeć twarz dłonią, westchnąć i niebo błękitnieje (...).

To jest droga. Bardzo długa droga. Człowiek idzie tą, drogą, idzie, idzie i nie widać końca tej wędrówki. Człowiek patrzy przed siebie i widzi tylko horyzont. Zaczarowany horyzont, nie można oczu od niego oderwać, horyzont nigdy nie znika. Więc drogą szedł człowiek w szarym ubraniu, w czarnym kapeluszu. Szedł, szedł, szedł i szedł. Od czasu do czasu ocierał białą chustką jeszcze bielszą twarz. Bardzo bladą twarz, podobną do twarzy pierrota. Duże buty człapały. Człowiek szedł, człap, człap, człap, co chwila podnosił głowę i patrzył w górę. Po niebie sunęły brunatne chmury, ani odrobiny słońca, ani skrawka błękitu. A człowiek, który kroczył drogą, tęsknił za błękitem.

Nie można się ustrzec, aby nie mówić także do rzeczy martwych.

Niektórzy ludzie tak boją się śmierci, że rezygnują z życia

Moim zdaniem wolność nie polega na mieszkaniu w domu ludzi, których zabiłem.

Ilekroć spotyka się dwóch ludzi, tak naprawdę obecnych jest sześciu: każdy z nich tak, jak sam siebie postrzega, każdy z nich tak, jak jest postrzegany przez drugiego i każdy z nich taki, jaki jest naprawdę.

(…) trzeba pamiętać, że kiedy mieszają się w naszych oczach takie kolory jak żółty i niebieski, ich pigment może osiąść na naszych myślach.

Cisza… Postać jej smukła, w szacie z pyłu barwnego utkana, oczy jej rozszerzone, tajemnicze jak dwa jeziorka. Chód najlżejszego szmeru nie czyni. Stopy różowe Ciszy prawie nie dotykają ziemi. Przechodzi mimo z Łanią, wsparta prawą dłonią na jej grzbiecie. Oddalają się… Tak przechodząc z lasu do lasu, z doliny w dolinę, przewędrowała Cisza puszczy sporo. Widziana tu i tam, zdawała się być wszędy obecną.

Poranek to prawdziwy, zdrowy jak rydz towarzysz, kiedy tak z okrzykiem radości opada na śpiący jeszcze świat, otrząsa łzy z drzew i kwiatów, dźwięczy, hałasuje i śpiewa. Nic sobie nie robi z tkliwych uczuć, ścina chłodem wszystkie członki i śmieje się prosto w twarz, gdy człowiek staje przed nim zaspany i jeszcze jakby omotany światłem księżyca.