Garstka postaci literackich naznaczyła moje życie znacznie mocniej niż spora część osób z krwi i kości, które dane mi było poznać.

W literaturze chodzi przecież o przekazanie całości doświadczenia, a nie o fakty. Jest ona zabawą w światy i możliwości, wspaniałym, zapierającym dech w piersiach kuglarstwem, które zmiata i unieważnia nasze skrzętne i pragmatyczne porządki, nasze podziały ,,odtąd dotąd", starannie posortowaną zawartość naszych szuflad umysłu.

Niezrozumienie oznacza samotność i pewien rodzaj dystansu, który zwykle towarzyszy nieznajomości kontekstu. To typ najbardziej podstawowej i wstydliwej introwersji, bo przecież wstydzimy się, że czegoś nie rozumiemy. Nasza kultura wychowuje nas do rozumienia i w ten sposób daje nam możliwość kontroli świata. Człowiek nierozumiejący pozbawiony jest możliwości kontroli.

Najmniej korzystną rzeczą na tym świecie jest mieć za stronnika rozum.

Od rozdętych władz naszego ego, ambicji i pychy, nie można uchronić się, zapewniając sobie, że ich nie ma, ale może można zapchać im gardło, jak karmi się psy, żeby zostawiły nas w spokoju.

Każdej naturalnej formie, skale, owocowi i kwiatu,
Nawet poszczególnym kamieniom, którymi wybrukowano drogę
Przydawałem życie moralne: widziałem, jak one czują,
Lub też łączyłem je z jakimiś uczuciami: ta wielka masa
Leżała przede mną otulona w duszę żyjącą, a wszystko,
Co widziałem, oddychało wewnętrznym znaczeniem.

Istnieją najdziwniejsze, nie rozpoznane formy prostytucji, w porównaniu z którymi właściwa prostytucja jest uczciwym rzemiosłem: przynajmniej dostajesz coś za swoje pieniądze.

Do rozwoju psychicznego potrzebujemy umysłu drugiej osoby, do którego możemy zwrócić się ze swoimi prośbami, lękami, pragnieniami i potrzebami.

Współuzależnieni tłumią swoje uczucia, są gnębieni i przygnębieni. Wielu z nas potrafi bez trudu powiedzieć, co czuje ktoś inny, dlaczego i od jak dawna tak się czuje i co prawdopodobnie zrobi z tym. Wielu z nas przez całe życie zajmuje się uczuciami innych. Staramy się określić ich uczucia. Staramy się uzyskać na nie wpływ. Nie chcemy ranić innych, nie chcemy ich martwić, nie chcemy ich urazić. Czujemy się odpowiedzialni za to, co czują. Niestety nie wiemy, co sami czujemy, a jeśli wiemy, to nie potrafimy sobie z tym poradzić. Pozbyliśmy się, albo nigdy nie wzięliśmy na siebie odpowiedzialności za swoje własne uczucia.