Patogenne przekonania wyznawane przez ludzi i ich indywidualne sposoby podtrzymywania poczucia własnej wartości, stoją często w zdecydowanej sprzeczności z ich szansami na autentyczną przyjemność i zadowolenie. Pogodzenie się z tym, co nie jest możliwe, przygotowuje nam grunt pod radość z tego, co jest.

Zbyt wielu z nas nie żyje marzeniami ponieważ żyjemy zgodnie z lękami.

Są chwile o świcie jak jabłka rumiane.
Jest południe jak złota lawina.
A potem wieczór ścieżki dnia splątane
księżycowym sierpem przecina.

Lód zwisa z krawędzi dachu.
Sople: gotyk do góry nogami.
Abstrakcyjne bydło, wymiona ze szkła.

W lutym życie stało w miejscu.
Ptakom nie chciało się latać, a dusza
obijała się o kształt świata jak łódka
o pomost, do którego ją przycumowano.

Już nie zachwyca mnie podróżowanie. Ale podróż mnie odwiedza.

Wielkie rzeczy nie dzieją się pod wpływem impulsu, ale są następstwem małych rzeczy połączonych ze sobą.

Dusza ludzka jest pudełkiem, z którego zawsze może wyskoczyć pajac strojący miny i wywalający język na brodę, ale zdarzają się sytuacje, kiedy ten sam pajac ogranicza się do patrzenia na nas znad krawędzi pudełka, i widząc, że przypadkiem działamy według tego, co jest sprawiedliwe i szczere, z aprobatą kiwa głową i znika, myśląc, że jeszcze nie do końca jesteśmy straceni.

Wszyscy jesteśmy zwierzętami, które chcą przejść na drugą stronę ulicy, tylko coś, czego nie zauważyliśmy, rozjeżdża nas w połowie drogi.

Dotyk upewnia o przynależności. Utrzymuje kontakt. Dowodzi, że więź nie została zerwana. Jeszcze jesteśmy przycumowani. Na pół oderwani, na pół odrębni, w styczności odnajdujemy równowagę.

Kiedy jest oczywiste, że celów nie można osiągnąć, nie zmieniaj celów, dostosuj kroki działania.

Prawdziwa hojność to zrobienie czegoś miłego dla kogoś, kto się nigdy o tym nie dowie.