Wszystkie współczesne formy sztuki mają wspólne tajne więzi.

Sztuka klasyczna była jak król, który ma prawo rządzić, karać, nagradzać i wybierać spośród arystokracji swoich ulubieńców, zobowiązując ich do przyjęcia konwencjonalnych zasad dotyczących manier, moralności i sposobów mówienia. Nowa sztuka próbuje naśladować naturę w jej nieświadomości, jej obojętności moralnej.

Żądzę sławy, warowanej naszą wspólną przysięgą, zasypał grób: masowy dół bez mogiły. Krew łagodnie zmyła z twarzy twoje imię.

Bądź ze mną. Cierpliwie, zawzięcie. Długo, najdłużej. Tak czekałem, że wiem to na pewno: ból wyboli nareszcie, znuży się i zmęczy i stanie się bez cierni – niedotkięciem róży

Ofiaruję ci, ojcze, ojcowiznę wyżętą:
snopek życia i ostu.
Matko, kłoniąc się pytam:
– Zdrowaś?
– Łąkiś pełna?

Najbardziej bolesną rzeczą jest zatracenie się w milości i zapomnienie, że się jest również nadzwyczajnym.

Pragnienie, by wyleczyć traumę dzięki powtórnemu jej odgrywaniu, potrafi być niezwykle silne, stać się przymusem. Nieuchronnie przyciągają nas sytuacje, które są powtórzeniem pierwotnej traumy – i oczywistym, i nieoczywistym.

Wystarczająco trudne jest stawianie czoła cierpieniu zadanemu przez innych, ale wielu straumatyzowanych ludzi w głębi duszy bardziej cierpi z powodu wstydu, jaki odczuwają w związku z tym, co zrobili (lub czego nie zrobili) w tamtych okolicznościach. Gardzą sobą, tym, jak czuli się przerażeni, pozbawieni kontroli, podnieceni lub wściekli.

Słowo „idiota” jest piękne. Idiota to ktoś, kto żyje w niezależny sposób, robi swoje i nie obchodzi go to, co powie o nim świat. Idiotą jest ten, kto nie naśladuje. I nie ma to nic wspólnego z głupotą. Jeśli spróbujesz iść przez życie własną, niezależną drogą, wtedy będziesz nazywany idiotą. Tłum nie będzie cię szanował, gdyż tłum nie szanuje autentycznych ludzi. Tłum szanuje maski i fałszywe osobowości. Jeśli naprawdę chcesz być mądry, bądź idiotą.