Trzeba się uczyć kochać ludzi dla nich samych, a nie dla naszego związku z nimi. To jest rzecz dosyć trudna, ale wykonalna.

Ludzie mają szansę zbudować satysfakcjonujący związek, jeśli wiążą się w takim momencie, w którym stali się osobni, ale jednocześnie zdolni do bliskości z innymi. Bez osobności będzie zlanie, a bez bliskości – zimny kontrakt dwóch umysłów.

Ciemność nie może wypędzić ciemności, tylko światło może to zrobić. Nienawiść nie może wypędzić nienawiści, tylko miłość może to zrobić.

Rozwój polega na tym, żeby przejść od dziecięcej zależności do dojrzałej wzajemności czyli stanu, gdy obie strony coś sobie dają i to coś jest dla obojga oczekiwane i cenne. Niekoniecznie dają to samo i tak samo, tu nie chodzi o pełnię symetrii. Jednak musi być wzajemne zainteresowanie uczuciami, przeżyciami, pragnieniami drugiej strony, jej planami na przyszłość, jej przeszłością.

Czasami brak mi powietrza i wtedy wiem, że na chwilę o mnie zapomniałaś.

Od czasu do czasu trzeba spojrzeć na świat oczami kogoś innego. Podobno wtedy zaczyna się dostrzegać tajemnicę świata i człowieka.

Jeśli nie chcesz ryzykować tego, co niezwykłe, będziesz musiał zadowolić się zwykłością.

Nie przejmuj się byciem lepszym od innych. Staraj się być lepszy od siebie.

Prawdziwa miłość do drugiego człowieka nie polega na przywiązaniu do wymyślonej wizji, która istnieje tylko w naszej wyobraźni. Nie zabiegamy też o to, żeby przedstawić drugiemu człowiekowi swój idealny obraz, który mógłby pokochać, ani nie oczekujemy, że będziemy za naszą miłość podziwiani. Dialogują nasze wnętrza, a nie sztucznie stworzone fasady.

Nie ma człowieka, bodaj najmędrszego, który w epoce młodości nie mówił rzeczy lub wręcz nie prowadził życia, którego wspomnienie może być mu przykre i które pragnąłby zatrzeć w pamięci. Ale nie powinniśmy żałować przeszłości. Czy stalibyśmy się mądrzy – w takiej mierze, w jakiej to możliwe – gdybyśmy nie przeszli przez te wszystkie śmieszne fazy poprzedzające?

Wiedza to ulica jednokierunkowa; mądrość patrzy w obie strony.