Artystę fascynuje zbrodnia, ponieważ jest przerażająca i odrażająca zarazem. Przerażająca, ponieważ zbrodniarz łamie zakazy, i odrażająca, ponieważ odkrywamy, że istota ludzka – my sami – jest zdolna do najgorszych wykroczeń. Nasza podobizna odbija się w zwierciadle zbrodni.

Jest wiele rzeczy, za którymi możesz gonić w życiu. Na przykład pieniądze - je da się zdobyć i w pewnym sensie mieć. To samo z pracą - ją też dostajesz i masz. Możesz zdobyć tytuł naukowy, samochód, nowe buty, upragniony awans itp. Ale z miłością jest inaczej. Miłości nie możesz "mieć" na własność. [.…..] Miłość nie jest celem naszego życia. Dlaczego? Bo gdybyś podporządkował życie dążeniu do miłości, to co pozostałoby Ci tu i teraz? Rozpacz. Przez kilkadziesiąt lat przechodziłbyś od czystej rozpaczy do obezwładniającej ulgi. Niektórzy z Was znają tę karuzelę emocji z autopsji i na pewno przyznacie, że to czarna dziura, wysysająca z człowieka energię życiową. [.….] Im bardziej uwalniasz się spod presji, żeby "zdobyć" miłość, tym więcej zyskujesz przestrzeni, żeby ją wyrażać, a wyrażanie miłości to i tak jedyne, na co masz jakikolwiek wpływ w tym obszarze.

Bardzo ważne jest, aby lubić ludzi, z którymi pracujesz, w przeciwnym razie będziesz żył swoją pracą.

Kiedy coś jest wystarczająco ważne, robisz to, nawet jeśli szanse są przeciwko Tobie.

Czas, którym dysponujemy - to pieniądz, którym nie dysponujemy.

W świetle czytamy wynalazki innych; w ciemności wymyślamy nasze historie.

Kreatywność, podobnie jak samo życie ludzkie, zaczyna się w ciemności.

Prawdziwe książki muszą być dziećmi nie światła i paplaniny, ale ciemności i ciszy.

Jeśli zaczniemy mówić mroczną zwrotką, słowa są nagle nowe.