Żadna droga w moim życiu nie była tak długa jak ta, która miała mnie zaprowadzić do mnie samej.

Od początku żywię się sobą przy budowaniu tej postaci. Nie wszystko jednak przeżyłem z tego, co przeżył Adaś [Miauczyński]. I myślę, że coraz bardziej różnimy się z Adasiem. Ale Adaś jest wygodnym medium dla wyrażenia mego bólu, strachu, wstydu.

We mnie jest sporo z inteligenta, ale też kucharki. Lubię słuchać Beethovena, ale często wzruszam się przy disco-polo.

Poprzez film chcę się czegoś dowiedzieć. Nie tylko powiedzieć o czymś, co ja dobrze wiem. W związku z tym nie zakładam tezy, a aktorowi mówię: słuchaj, nie wiem, co znaczy twoja postać. Wiem wszystko o niej. O każdym jej kroku. Powiem ci, że wchodzisz do łazienki – co czujesz, jak widzisz przez kogoś niezakręconą tubkę od pasty? Czujesz furię – tyle ci mogę powiedzieć. Ale nie powiem ci, czy on jest w ogóle śmieszny, godny współczucia, czy zły – tego dowiemy się wspólnie od widza.

Wierzę, że to stało się jasne, dlaczego dla mnie przymiotniki takie jak: szczęśliwy, zadowolony, rozanielony, przyjemny nie wydają mi się właściwe do ogólnego opisu procesu, który nazywam “dobrym życiem”, nawet jeśli osoba w tym procesie doświadczałby każdego z nich w odpowiednim na to czasie. Ale przymiotniki, które wydają się ogólnie bardziej dopasowane, to: wzbogacony, podekscytowany, satysfakcjonujący, stanowiący wyzwanie, znaczący. Jestem przekonany, że proces dobrego życia nie jest życiem dla tchórzliwych. Zawiera on w sobie rozciąganie i wzrastanie ku korzystaniu bardziej i bardziej z potencjału danej osoby. Obejmuje odwagę do bycia. Oznacza, angażowanie siebie w pełni w strumień życia. Jednak dogłębnie ekscytującą rzeczą w byciu człowiekiem jest, że gdy jednostka jest wewnętrznie wolna, wybiera jako dobre życie ten proces stawania się.

To, co obserwujemy i czego doświadczamy dzień po dniu, kształtuje nas w określony sposób.

Nie wiadomo, dlaczego w przekonaniu większości ludzi do stworzenia rodziny wystarczy zamiar jej założenia i naturalny instynkt.

Często przyczyną nieracjonalnych zachowań matek i ojców w stosunku do własnych dzieci są ich własne nierozwiązane, niedokończone sprawy z dzieciństwa, nakładające się na teraźniejszość.

Bardzo często ludzie oskarżani o nieokazywanie uczuć wcale nie są ich pozbawieni, wręcz przeciwnie, odczuwają bardzo intensywnie.

To, czego doświadczacie, będąc dziećmi, staje się wam bliskie i znajome, a siła znanego jest ogromna, często potężniejsza niż chęć wprowadzenia zmian.

Chcę móc cię kochać bez przywiązania, doceniać cię bez osądzania, znajdywać cię nie przytłaczając, zapraszać cię bez nacisku, zostawiać cię bez winy, krytykować bez cenzury, pomagać nie umniejszając. Jeśli chcesz dać mi to samo, wtedy naprawdę możemy się spotkać i razem rosnąć.

Wysłana wiadomość nie zawsze jest tą samą odebraną wiadomością.

Obawa poznania samego siebie jest bardzo często (...) analogiczna do strachu przed światem zewnętrznym.