Cytaty

Czymże jest śmierć? To nagość nasza wiatrem smagana i znikająca w promieniach słońca.

[...] pociągi [...] zawsze wiozą gdzieś kogoś innego, przypominając mi w nieskończoność, kilkanaście razy dziennie, że ja nigdzie nie jadę.

Leżę, myślę [...] i cierpię. Nie ma większych męczarni, nic nie boli bardziej niż niewiedza.

Pijana Rachel nie dostrzega konsekwencji, jest albo przesadnie wylewna i pełna optymizmu, albo płonie z nienawiści. Nie ma przeszłości ani przyszłości. Istnieje tylko tu i teraz.

[...] dziury w życiu są trwałe. Trzeba żyć dalej wokół nich, jak korzenie drzewa wokół betonu, trzeba się między nimi przeciskać.

Nie wiem, gdzie podziała się moja siła, nie pamiętam, jak ją straciłam. Myślę, że kawałek po kawałku odłupało ją życie, że się powoli zużyła.

[...] bardzo posmutniałam, a smutek nudzi się z czasem i temu smutnemu, i wszystkim naokoło. Wtedy z pijącej stałam się pijaczką, a nie ma nic nudniejszego niż smutna pijaczka.

Czułam się odizolowana w swoim nieszczęściu. Odizolowana i samotna, więc zaczęłam trochę pić, a ponieważ z czasem piłam coraz więcej, byłam coraz bardziej samotna, bo nikt nie lubi przebywać w towarzystwie pijanej dziewczyny. Przegrywałam, więc piłam, piłam, więc przegrywałam.

Zaczęłam go irytować. Nie mógł zrozumieć, że można tęsknić za czymś, czego się nigdy nie miało, że można to opłakiwać.

W bezpłodności najgorsze jest to, że nie można przed nią uciec.

[...] uświadomiłam sobie, jaki to wstyd, kiedy ktoś się nad tobą lituje.

[...] mejl, współczesny odpowiednik śladu szminki na kołnierzyku.

Brakuje mi czegoś, co musiałabym zrobić, czegoś niezaprzeczalnego.

Czasem czuję się tak źle, że muszę się napić, czasem tak źle, że nie mogę.

[...] życie [...] jest trudniejsze latem, kiedy [...] wszyscy wychodzą z domu, kiedy są rażąco, wprost agresywnie szczęśliwi.