... w sumie to samo słowo "ateizm" nawet nie sugeruje nieistnienia Boga... to po prostu życie bez potrzeby myślenia o nim, bez potrzeby zwracania się z prośbami... to rodzaj samodzielności w życiu doczesnym... to jak z sąsiadem... czy muszę go od razu zabijać, by żyć bez jego obecności w życiu i myślach?... chyba nie!...
... oprócz tego, że ateista zostaje sam na sam ze swoimi czynami... czy to dobrymi, czy grzesznymi, jest też druga strona tego medalu... cokolwiek robi, to wierzy w słuszność swoich czynów... nie kieruje nim strach przed piekłem, ani pożądanie nagrody w niebie... a przecież strach i pożądanie to raczej niskie pobudki...
... powołanie? - czy Bóg wybiera kogoś na ateistę? - czy ateista może być miły Bogu... hmmm, może tak... jako władcy dworu, kogo byście wybrali?... mistrza kucharskiego, który całymi dniami próbuje Wam "wliźć bez mydła" w pewien otwór, podczas gdy dwór głoduje?... czy raczej niedouczonego kuchcika, który pichci byle co, ale jednak karmi dwór?...

;-)

Pisząc głęboko tak zwani e na cytatach pamiętaj że dla mnie ważniejszy jest mój świński plugawy limeryk.

Tak, to bardzo smutne.

Tekst genialny i tak cholernie prawdziwy...

w życiu prawie nigdy nie płynie się z prądem...

nie zamierzam się sprzeczać z autorytetem,
rozłożył to na na dwa skojarzenia, tą przenośnię, i rozgiętą rzecz ścisłą..
wszyscy bowiem wiedzą, że musi być coś przed, zanim uszlachetnią się zera..
jednak łatwo tonąć w przenośni i tu punkt dla Leca.