W nauce, zasługa należy do człowieka, który przekonuje świat, a nie do tego, u którego pomysł ten pojawia się po raz pierwszy.

Niestety.

Kiedy siła i materia się rozdzielą, człowieka już nie będzie.

Jem wołowinę, sól i wodę. To wszystko. Nigdy nie oszukuję. Nigdy. Ani trochę.

Dopóki człowiek nie powieli źdźbła trawy, natura może śmiać się z jego tak zwanej wiedzy naukowej.

Zawsze tłumimy w sobie chwilową złość na coś, do czego czujemy głęboką i permanentną nienawiść.

Liście zmieniają się szybciej niż drzewa, drzewa zaś szybciej niż lasy. Pogoda zmienia się szybciej niż klimat. [...] Mamy do czynienia z chaosem w obrębie porządku, a tym w obrębie chaosu będącego w obrębie wyższego porządku i tak dalej. Porządek najprawdziwszy to ten, który zmienia się najwolniej — niekoniecznie ten, który najłatwiej dostrzec. Kiedy patrzymy na opadający liść, możemy nie dostrzec drzewa. Drzewo może sprawić, że będziemy ślepi na las.

Najbardziej zaskakuje mnie człowiek. Ponieważ poświęca swoje zdrowie by zarabiać pieniądze. Następnie poświęca swoje pieniądze by odzyskać zdrowie. Oprócz tego jest tak zaniepokojony swoją przyszłością, że nie cieszy się z teraźniejszości. W rezultacie nie żyje ani w teraźniejszości, ani w przyszłości. Żyje tak, jakby nigdy nie miał umrzeć, po czym umiera tak na prawdę nie żyjąc.

Muszą być powody, dla których wstajesz rano i chcesz żyć. Dlaczego chcesz żyć? Po co? Co Cię inspiruje? Co kochasz w przyszłości? Jeśli przyszłość nie uwzględnia tego, że żyjemy wśród gwiazd i jestesmy gatunkiem wieloplanetarnym, uważam to za niezwykle przygnębiające.

Jest w moim Kraju zwyczaj, że w dzień wigilijny,
Przy wzejściu pierwszej gwiazdy wieczornej na niebie,
Ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny,
Najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie.

Nazywamy to nauką, ale ostatecznie jest to po prostu niepohamowana ciekawość.

Życie moje wstawione w cień
więdnie bez światła dziennego.
Codziennie opada z niego
pożółkły, zwiędły dzień...

Można lubić czekoladę, nie nienawidząc z tego powodu wanilii.

Wrogość pomiędzy głupcami jest głęboka i nieugięta, jak bruzda wyżłobiona w kamieniu, lecz wrogość mędrca jest jak linia nakreślona na wodzie - widoczna jedynie przez chwilę.

Niewątpliwie wizja świata, gdzie wszystko jest dobre lub złe, wszystko jest wyłącznie na „tak” lub wyłącznie na „nie”, wszystko jest słuszne lub niesłuszne, tchnie uspokajającą prostotą. [...] Tymczasem wyzbycie się pełnych lęku, dziecięcych uproszczeń na zasadzie: „to czarne, a to białe”, i przyjęcie na ich miejsce trudnych dwuznaczności rzeczywistego świata, to kolejna rzecz, z którą musimy się pożegnać. Także i tu, wyzbywając się, zdobywamy coś cennego. To mianowicie, że teraz znienawidzona matka, która nas opuszcza, i kochana, kochająca matka, która tuli nas mocno do siebie, są postrzegane jako jedna, a nie dwie osoby. Dziecko złe i nic nie warte i dziecko dobre, zasługujące na miłość, łączą się w pojedynczy obraz „ja”. Miast dostrzegać tylko części osób, zaczynamy widzieć całość – tylko, ale i aż tak wspaniale ludzką. Dochodzimy także do poznania „ja”, w którym nienawiść może się przeplatać z miłością.