Uderzyły go słowa Freuda na temat leczenia „kobiet o żywiołowej namiętności”. Freud nazwał je „dziećmi natury”, które nie chciały fizyczności zastąpić duchowością i słuchały tylko „logiki kasz i argumentu pierogów”. Freud odnosił się do leczenia takich pacjentek z pesymizmem. Twierdził, że terapeuta ma tylko dwa wyjścia, oba nie do przyjęcia: odwzajemnić miłość pacjentki albo zawstydzić ją i narazić się na jej wściekłość. W obu przypadkach, twierdził Freud, trzeba przyznać się do porażki i wycofać się z terapii.