Ta część mnie, która wzdycha do poezji i nie potrafi się pogodzić z faktem, że piszę prozą, pragnie udowodnić, że w niczym nie ustępuje poetom. Niestety, nadawanie prozie rytmu, harmonii i obrazów cechujących wiersze to śmiertelna pułapka. To, co w wierszu prezentuje się jak olśniewająca prawda, pisane prozą wygląda na przesłodzony fałsz. Zdanie nabiera miarowego tempa, pojawiają się drżące słowa i figury retoryczne, a potrzeba ucieczki przed pospolitością prowadzi do dziwacznych sformułowań i sztucznych wyrażeń. Jakby piszący nie zrozumiał, że celowanie prozą w poetycką prawdę nie oznacza, że proza ma się stać bardziej liryczna. Mnie, niewolnicy pięknych wersów, choć niezdolnej do ich tworzenia, sporo czasu zajęło, zanim to zrozumiałam. Mierzyłam w zdania wysokie, przejmujące, pełne metafor. Potem stwierdziłam, że poezję, a właściwie piękno zdobywa się linijka po linijce za pomocą środków typowych dla prozy, czyli stosując rygorystycznie jasne i wymowne sformułowania. Łatwo powiedzieć, gorzej wykonać. Ciągle balansuję. Raz jestem dla siebie wyrozumiała, innym razem krytyczna, a rezultat nigdy mnie nie zadowala. Często zmuszałam się do pisania chłodnych i pozbawionych wyrazu zdań z obawy przed przesadnym liryzmem. Często, zniechęcona, wracałam do brzydkiej wersji, pełnej niechlujnych wyrażeń, zamiast przyjąć z otwartymi ramionami tę piękną, dopracowaną i nieznośnie sztuczną. Trudno uciec przed dążeniem do przekształcania każdej linijki w małe cudeńko. Jedyne, czego się nauczyłam, to błyskawiczne odrzucanie strony tak olśniewającej stylem, że w cieniu pozostają przyroda i ludzkie czyny. .