Prosiłem życie o tak niewiele, ale nawet to zostało mi przez życie odmówione: promień słońca, łąka, odrobina spokoju z odrobiną chleba, żeby mi nie ciążyła zbytnio świadomość, że istnieję, żeby niczego nie wymagać od innych i żeby oni ode mnie niczego nie wymagali. Nawet tego mi odmówiono, tak jak odmawia się komuś jałmużny– nie dlatego, że ma się złe serce, tylko dlatego, że nie ma się ochoty rozpinać marynarki.