Podchodzisz, dajmy na to, do człowieka i mówisz: – Jak leci, Joe? A on ci na to: – Świetnie, świetnie, lepiej być nie może. – A ty patrzysz mu w oczy i widzisz przecież, że trudno o gorzej. Jak się tak dobrze przyjrzeć, wszystkim układa się parszywie, wszystkim bez wyjątku. Z czego psia mać, wniosek, że człowiekowi nic nie jest w stanie pomóc.