Od trzydziestu lat badam świat za pomocą własnej wyobraźni, która wydaje mi się prawdziwym narzędziem poznania. Jakie nudne byłoby przeżywanie wszystkiego, o czym się opowiada! Zostawiam to tym, którzy upierają się, by uchodzić za powieściopisarzy, chociaż brak im podstawowego daru: wyobraźni. Nie mam ambicji, żeby dorzucić milionową książkę o rozwodzie, o depresji, o chorobie, o stracie ojca, o rodzicielstwie...