Muminek wyobraził sobie, że jest Buką. Zgięty wpół posuwał się wolno przez stosy martwych liści, a potem stanął, rozpościerając wokoło siebie mgłę. Wreszcie westchnął i spojrzał tęsknie w okno. Czuł się najbardziej samotnym stworzeniem na świecie.
"Buka jest jak noc, jak ciemność, jak kamień trzeba ją ominąć by móc iść dalej ... " czasami czuję właśnie jak Buka ... zimna, szara, obojętna i przerażająca ...