Wszyscy ludzie każdego pokolenia o niej myślą, jej potrzebują i szukają. Nie ma kultury, która by nie poświęciła jej najwięcej miejsca, a może nawet wszystko wokół niej się kręci, czasami jawnie, a niekiedy pod jakimś przykryciem – nieraz jest nim pozór, banał albo tylko jakaś niejasna intencja.

Jakże często utożsamiana jest z uczuciem. Tym sposobem zamyka się w dość szczelnym pomieszczeniu własnych emocji, pod którymi rozumie się głęboką potrzebę zaspokojenia swoich psychicznych pragnień, zwłaszcza znaczenia i bezpieczeństwa.

Człowiek chce być zauważony, chce dużo znaczyć dla kogoś, nawet chciałby cały świat sobą dla kogoś zastąpić. Powiedzenie: „świata poza tobą nie widzę” wiele tutaj oddaje treści, ale też wiele oznacza – jest to miłość, która przytacza, zazdrośnie ogranicza, czyli osobę kochaną wprowadza do swojego więzienia. A jakie cechy ma to więzienie? - czyż nie osoby zwariowanej uczuciami. Nie bez ludzkiego doświadczenia mówi się, że uczucia są ślepe. Filozofia to potwierdza, a życie chyba najbardziej.

Jak jest z kolei treści kryje w sobie utożsamianie miłości z pożądliwością? Czym ona wtedy jest i czy jeszcze jest tym, skoro jest pojęciem „miłości” nazywana? Pożądliwość tutaj rozumiemy jako objaw krzyku ludzkiego ciała, które mając potrzeby tak wpływa na myślenie i działanie człowieka, żeby potrzebę wywołującą ów krzyk zaspokoić albo przynajmniej zagłuszyć. Władza pożądliwości redukuje definicję człowieka i jeśli nie zostaje opanowana duchowymi wartościami, rzeczywiście sprowadza osobę ludzką do narzędzia.

Miłość nie jest tylko uczuciem, które się zmienia. Nie jest również tylko pożądliwością, która próbuje twardą i realną ideę człowieczeństwa przeciąć swoim dążeniem urzeczowiania. Jest znacznie czymś większym, dużo piękniejszym, trwalszym i najbardziej potrzebnym.

Bóg jest Miłością i ona jest Bogiem, a ludzka miłość jest uczestniczeniem w tej jedynej Bożej miłości. Wiele ma Ona imion. Niektóre znamy: bezinteresowność, ofiarność, troskliwość, sprawiedliwość, otwartość na potrzeby innych, zaangażowanie w czynieniu dobra, wierność – te i inne, a wszystkie nanizane są na nić wieczności. Miłość jest zawsze osobowa!