Liryka jest obszarem, na którym jakiekolwiek twierdzenie staje się prawdą. Liryk wczoraj powiedział: „życie jest daremne jak płacz”, a dziś powiedział: „życie jest wesołe jak śmiech”, i za każdym razem miał rację. Dzisiaj powie: „wszystko się kończy i zapada w ciszę”, a jutro powie:„nic się nie kończy i wszystko wiecznie brzmi”, i oba stwierdzenia obowiązują. Liryk nie musi nic udowadniać; jedynym dowodem jest patos przeżycia.

Geniusz liryki to geniusz niedoświadczenia. Poeta mało wie o świecie, ale wychodzące z niego słowa układają się w piękne konfiguracje, mające idealną strukturę kryształu; poeta jest niedojrzały, a mimo to jego wers ma w sobie definitywność przepowiedni, przed którą również on sam stoi w osłupieniu.