Kiedy terapeuta prowadzi nas ku temu, byśmy odważyli się dostrzec, że obwiniamy innych o własne wady, przeżywamy trudny czas. Musimy zmierzyć się z prawdą o nas samych, a to potrafi być bardzo bolesne. Ale kiedy zdobędziemy się na to, żeby spojrzeć na swoje odbicie w osobie, z którą „coś jest nie tak”, i zaakceptujemy to, co widzimy – poczujemy się tak, jakbyśmy nareszcie wracali do domu. Uczucia wzbudzane w nas przez ludzi, z którymi „coś jest nie tak”, to te uczucia, które przypisywaliśmy im w naszych wyobrażeniach. Mamy dwa wyjścia - albo będziemy się upierać, że z innymi „coś jest nie tak”, żeby tylko nie widzieć prawdy o nas samych, albo dzięki tym ludziom przyjmiemy z powrotem samych siebie, takich, jacy naprawdę jesteśmy.