Jego słowa jakby sprawiły jej ulgę. „Ciekawe” – pomyślał Ernest- „jak rytuały naukowe: nazywanie i tłumaczenie różnych zjawisk łagodzi przerażenie. Co z tego, że nazwę sposób, w jaki oddycha? Że wyjaśnię, jak osłabienie lewej komory serca powoduje gromadzenie się płynów w lewym przedsionku, a następnie w płucach, przez co tworzy się piana? Co z tego? Nic nie zmieniłem! Tyle że dałem bestii nazwę. A jednak czuję się lepiej, jej siostra tak samo, a gdyby biedna Eva była przytomna, pewnie też poczuła by się lepiej”.