Dla więzi zrobimy wszystko; zwłaszcza że patrząc na to w perspektywie czysto biologicznej, jeśli rodzic odejdzie, po prostu nie przeżyjemy. Dlatego dziecko „ustawia się” tak, żeby doświadczyć więzi i nie zaryzykować jej zerwania. Wybiera więź ponad wyrażanie swoich potrzeb, jeśli podejrzewa, że wyrażając potrzeby, narazi się opiekunowi. Jeśli twoja opiekunka czy opiekun odwraca się, kiedy zapłaczesz, uczysz się, żeby nie płakać. Jeśli wyrażasz swoją złość i widzisz gniew lub rozczarowanie swojego opiekuna, uczysz się chować złość. I jeszcze jedno – jeśli opiekun lub opiekunka zaczyna płakać, kiedy ty płaczesz, cały twój świat trzęsie się w posadach-, więc łykasz łzy i udajesz że wszystko w porządku.